Δυστυχώς όμως το όνειρο της νεαρής κοπέλας κόπηκε στα δύο από τη μια στιγμή στην άλλη. Ξαφνικά τίποτα δε θύμιζε το παρελθόν, όλα άλλαξαν τόσο στη δική της ζωή όσο και σ’ αυτή των γονιών της. Η δοκιμασία είναι πολύ βαριά και ο πόνος αβάσταχτος, γιατί κάποιες φορές κάποια γεγονότα στη ζωή μας προκαλούν μεγαλύτερο πόνο ακόμα και από τον θάνατο.
Η Δήμητρα Κουτρομάνου, 23 ετών σήμερα, έχει προσβληθεί από μια πολύ σπάνια ασθένεια που ονομάζεται «Μηνιγγοεγκεφαλίτιδα». Η ασθένεια αυτή μεταδίδεται στον άνθρωπο από τα περιστέρια και τις κότες. Πρόκειται για το μοναδικό καταγεγραμμένο περιστατικό, τόσο στη Κύπρο όσο και στο Ισραήλ. Οι πιθανότητες να προσβληθεί κάποιος από αυτή την σπάνια ασθένεια είναι ένα στο εκατομμύριο και φαίνεται πως η Δήμητρα ήταν πολύ άτυχη. Πρόκειται για τεράστια πραγματικά ατυχία καθότι είναι πολύ-πολύ σπάνια ασθένεια, ενώ το γεγονός ότι η Δήμητρα δεν είναι φορέας του AIDS κάνει ακόμη πιο σπάνια την περίπτωση της. Δυστυχώς σήμερα, ένεκα της κατάστασης της, η Δήμητρα ούτε βλέπει αλλά ούτε ακούει. Επικοινωνεί με τους δικούς της γράφοντας.
O Γολγοθάς της Δήμητρας
Οι δύσκολες στιγμές συνεχίζονται για τη νεαρή κοπέλα και η μητέρα της κυρία Γεωργία Κουτρομάνου, διηγείται στη «ΜΑΧΗ» όλα όσα μέχρι σήμερα έχουν βιώσει :
«Μαζί με τον σύζυγο μου Κώστα –Ελλαδίτης από το Αγρίνιο- καταφέραμε να φτιάξουμε μια υπέροχη οικογένεια. Καμαρώναμε πολύ για τις κόρες μας και γενικά προσπαθούσαμε να είναι πάντα ευτυχισμένες. Η μοίρα όμως θέλησε να μας παίξει ένα πολύ άσχημο παιχνίδι που σήμερα μας έχει πραγματικά εξαντλήσει.
Η κόρη μας Δήμητρα ήταν ένα απόλυτα φυσιολογικό κορίτσι, τίμιο και εργατικό. Όλοι εδώ στο χωριό την αγαπούσαν αλλά δυστυχώς στάθηκε πολύ άτυχη.
Όλα άρχισαν όταν πριν από μερικούς μήνες, η κόρη μου είχε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα. Ο οδηγός ήταν ο πρώην αρραβωνιαστικός της και στην προσπάθεια του να αποφύγει τη σύγκρουση πάτησε απότομα τα φρένα, με αποτέλεσμα η Δήμητρα να κτυπήσει το κεφάλι της στο μπροστινό τζάμι του αυτοκίνητου. Όταν επέστρεψαν στο σπίτι δεν είχε αναφέρει το παραμικρό. Στο μεταξύ παραπονιόταν συχνά για πονοκεφάλους, ζαλάδες και έντονη αδυναμία που είχε. Επίσης μας έλεγε πως δεν έβλεπε καλά, όλα έμοιαζαν να είναι διπλά και ήταν πολύ νευρική. Από κάποια στιγμή και μετά δεν μπορούσε ούτε να εργαστεί αλλά ούτε και να οδηγήσει. Η αδυναμία που ένιωθε, οι ανυπόφοροι πλέον πονοκέφαλοι και οι πόνοι στα μάτια της καθώς και οι εμετοί που είχε, την έκανα πολλές φορές να κλαίει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ολόκληρο το Δεκέμβριο του 2010, μπαινοβγαίναμε στις Πρώτες Βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου της Λάρνακας χωρίς ποτέ να της βρίσκουν κάτι ιδιαίτερο. Της έβαζαν ηρεμιστικές ενέσεις και επιστρέφαμε στο σπίτι μας. Καθημερινά βρισκόμασταν εκεί και οι διαγνώσεις των γιατρών ήταν κάθε φορά διαφορετικές. Μας μιλούσαν για αγχώδη διαταραχή, ίωση, ίλιγγο κ.τ.λ. Κάποιοι γιατροί επέμεναν πως υπέφερε από κατάθλιψη και πως έπαιρνε ουσίες. Το παιδί μου είχε δοκιμάσει μόνο μια φορά στο Λύκειο ένα τσιγάρο. Αυτό μόνο. Έγιναν οι απαιτούμενες εξετάσεις και η Δήμητρα ήταν καθαρή από ουσίες. Τα διάφορα χάπια που της έδιναν, έκαναν ακόμα χειρότερη την κατάσταση της. Προσπαθούσα να της απαλύνω τον πόνο της παρηγορώντας την και χωρίς ποτέ να φύγω από δίπλα της, άγρυπνη, βρισκόμουν δίπλα από το κρεβάτι της. Μαζί με μένα ο πατέρας και η αδερφή της. Σπάραζε από τους πόνους και κανένας και τίποτα δεν την ηρεμούσε.
Την πήγαμε σε Νευρολόγο Ψυχίατρο και αφού την εξέτασε μας είπε πως ήταν μια χαρά στα μυαλά της και απόλυτα φυσιολογική και πως έπρεπε να την πάμε και σε κάποιο οφθαλμίατρο. Πήγαμε σε οφθαλμίατρο και αφού την εξέτασε, μας έβαλε να κάνουμε κάποιες εξετάσεις που για ένα παράξενο λόγο ήταν καθαρές και έτσι προχωρήσαμε σε Μαγνητική Τομογραφία. Φάνηκε να υπάρχει θρόμβωση στο κεφάλι και κλειστή αρτηρία. Αμέσως μας έστειλαν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας όπου και νοσηλεύτηκε το παιδί. Τίποτα δεν άλλαξε, η Δήμητρα πονούσε πάρα πολύ και είχε πολύ ψηλή πίεση. Οι παυσίπονες ενέσεις δεν την ανακούφιζαν, άρχισαν όμως να της κάνουν και συχνές παρακεντήσεις παίρνοντας υγρό από την σπονδυλική στήλη. Έτυχε εκείνο το διάστημα να έρθει στην Κύπρο μια φίλη μου από την Γερμανία που εργαζόταν σαν μικροβιολόγος στο Μοναχό. Σοκαρίστηκε με την κατάσταση της κόρης μου και ζήτησε να μιλήσει στους γιατρούς. Τους είπε πως έπρεπε να της χορηγήσουν αμέσως αντιβίωση και να γίνουν μικροβιολογικές εξετάσεις. Μέχρι εκείνη τη στιγμή της χορηγούσαν μόνο παυσίπονα και ορούς. Δυστυχώς κανείς δεν άκουσε τη φίλη μου και η κόρη μου γινόταν ολοένα και χειρότερα. Πιθανόν οι συχνές παρακεντήσεις ήταν που προκαλούσαν όλες εκείνες τις κρίσεις. Ολόκληρο το νοσηλευτικό προσωπικό προσπαθούσε να τη συγκρατήσει εκείνη τη στιγμή, που βρισκόταν δηλαδή σε κατάσταση κρίσης. Δε μπορούσαν καν να της βάλουν την ηρεμιστική ένεση, τόσο τραγική ήταν η κατάσταση της. Παραμιλούσε και δεν αναγνώριζε κανέναν. Είχε χάσει πολλά κιλά και η κατάσταση με τα μάτια της χειροτέρευε αλλά και τα αυτιά της άρχισαν να την πονάνε. Παρατηρήσαμε πως μέρα με τη μέρα η ακοή της μειωνόταν. Ζήτησα να τη δει ειδικός αλλά μου είπαν πως δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τα αυτιά της και πως ήταν της φαντασίας μου. Δεν έκανα λάθος όμως και στο τέλος αποδείχτηκε. Ήμουνα συνέχεια κοντά στο παιδί μου και ένιωθα κάθε της κίνηση αλλά και το πόνο της, μπορούσα να καταλάβω το κάθε τι που της συνέβαινε.
Στο τέλος έγιναν κάποιες μικροβιολογικές εξετάσεις που δεν ήταν όμως αρκετές. Έπρεπε να γίνουν όμως και άλλες. Ο Γολγοθάς της κόρης μου δεν έλεγε να τελειώσει, τα χέρια της είχαν γίνει κατάμαυρα από τις πολλές φορές που της είχαν πάρει αίμα και κατά την τελευταία παρακέντηση άρχισε και πάλι να παραμιλάει να μην αναγνωρίζει κανέναν και οι φωνές της από το πόνο να ακούγονται σε ολόκληρο τον όροφο του νοσοκομείου. Όλοι, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό έμοιαζαν αμήχανοι, το παιδί σπάραζε από τους πόνους δεν άκουγε τίποτα και μας φώναζε πως δεν έβλεπε, είχε χαθεί και το φώς της.
Απελπιστήκαμε και ξέσπασα όταν άκουσα το γιατρό να μου λέει «Εμείς κάναμε ότι μπορούσαμε, πάρτε την όπου θέλετε». Έβαλα τις φωνές, απαιτούσα η κόρη μου να σταλεί στο εξωτερικό με δική τους ευθύνη, γιατί δυστυχώς οικονομικά ήταν αδύνατον να το πετύχω από μόνη μου. Ευτυχώς και με τη βοήθεια ενός γιατρού, αποφασίσαμε να ζητήσουμε άμεση βοήθεια από το εξωτερικό.
Στο Ισραήλ ανακαλύψαμε την πικρή αλήθεια
Στις 21.1.2011, φτάσαμε στο Ισραήλ, αμέσως η Δήμητρα μεταφέρθηκε στην Εντατική Μονάδα του Νοσοκομείου εκεί. Ευτυχώς η νευρολόγος που παρακολουθούσε το παιδί ήταν κύπρια και με ενημέρωνε. Καθημερινά της έπαιρναν αίμα και της έκαναν ένα σωρό μικροβιολογικές εξετάσεις. Η κατάστασή της ήταν πάρα πολύ σοβαρή. Επειδή δεν έβλεπε και δεν άκουγε, πίστευα πως ήταν σε κώμα, δεν υπήρχε και κανένας τρόπος για να μπορώ να επικοινωνήσω μαζί της. Οι μέρες περνούσαν με μεγάλη δυσκολία και ο πόνος μας ήταν αβάσταχτος, έμοιαζε με κόλαση κάθε λεπτό, κάθε ώρα.
Οι γιατροί μας ενημέρωσαν πως η Δήμητρα δεν είχε θρόμβωση αλλά ούτε αρτηρία κλειστή. Μετά από μερικές μέρες, χαρούμενη η γιατρός μας είπε πως επιτέλους βρήκαν τι ακριβώς έχει το παιδί. «Κρυπτόκοκκο Μηνιγγίτιδα». Την αρρώστια αυτή την κολλάς από τα περιστέρια και τις κότες –τέτοια δεν είχαμε στο σπίτι μας. Συνήθως οι ασθενείς που προσβάλλονται από αυτή την αρρώστια είναι φορείς του Έιτζ και άτομα με χαμηλό ανοσοποιητικό σύστημα. Η Δήμητρα όμως δεν είναι φορέας του Έιτζ και όλες οι εξετάσεις της ήταν σε φυσιολογικά επίπεδα. Οι γιατροί δεν κατάλαβαν πως η Δήμητρα προσβλήθηκε από αυτή την αρρώστια. Μου είπαν απλά πως πρόκειται για ένα πολύ άτυχο πλάσμα. Τώρα της χορηγούσαν αντιβίωση για να καταφέρουν να σκοτώσουν το μικρόβιο. Από τα πολλά χάπια όμως κόντεψε να πάθει νεφρική ανεπάρκεια και έπαθε επιληψία. Το κορίτσι μου πιο πολύ έμοιαζε με σκελετό παρά με άνθρωπο. Το άλλοτε ζωντανό και γεμάτο χαρά πλάσμα χάθηκε και εγώ δεν μπορούσα ούτε να το πιστέψω ούτε να τη φέρω πίσω.
Της χορηγούσαν για εβδομάδες αντιβίωση και την παρακεντούσαν μέχρι να πέσει η πίεση της. Κάποια στιγμή αποφάσισαν να της κάνουν εγχείρηση στο κεφάλι και να της βάλουν παροχετευτικό σύστημα για να διώξουν έτσι το υγρό και να ρυθμίσουν την πίεση. Τέλος Φεβρουαρίου και αφού της ξύρισαν το μισό κεφάλι, έκαναν την εγχείρηση. Πήγε καλά αλλά δυστυχώς δεν άλλαξε κάτι όσον αφορά στην όραση της. Πέντε μέρες μετά, η κυβέρνηση αποφάσισε να μας γυρίσει πίσω. Όταν εγώ διαμαρτυρήθηκα γιατί θεώρησα πως δεν γίνεται μετά από τόσο λίγες μόνο μέρες να ταξιδέψει το παιδί, μας είπαν πως η αντιβίωση στοιχίζει πάρα πολλά στο Ισραήλ, ενώ στην Κύπρο είναι φθηνότερη.
Τα πράγματα εδώ στην Κύπρο, εξελίχθηκαν δυστυχώς πολύ άσχημα. Ενώ άρχισε να περπατάει και να κάνει φυσιοθεραπεία, άρχισαν οι πόνοι. Δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει από το πόνο, αλλά ούτε και να κάνει κάποια κίνηση μπορούσε. Μας είπαν να μην ανησυχούμε και πως επρόκειτο για μια φλεγμονή και με μία αλοιφή θα γινόταν καλύτερα. Ένιωθε έντονους πόνους στα γεννητικά της όργανα, είχε σπασμούς και κράμπες.
Αποφάσισαν να μας στείλουν πίσω στο Ισραήλ. Εκεί με την κατάλληλη θεραπεία είχε βελτιωθεί η κατάσταση αρκετά. Μας είπαν επίσης πως έπρεπε να βάλουν εμφύτευμα στα αυτιά το γρηγορότερο δυνατό, σε διάστημα μόνο τριών μηνών.
Εγκληματική αδιαφορία
Γυρίσαμε πίσω στην Κύπρο στις 7.5.2011 και αποφασίσαμε να κάνουμε την επέμβαση αυτή εδώ στο νησί μας. Περιμένουμε ακόμα να μας ειδοποιήσουν! Έπρεπε να το είχαν κάνει μέχρι τώρα, επειδή αν περάσει το χρονικό αυτό διάστημα των τριών μηνών, η Δήμητρα κινδυνεύει να μείνει κουφή για ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή της.
Αντιβίωση για τον κρυπτόκοκκο θα πίνει για ένα χρόνο και χάπια για την φλεγμονή μέχρι να περάσει. Όσο για τα μάτια της, δεν γνωρίζουμε αν θα επανέλθει το φως ποτέ της .
Σήμερα η Δήμητρα είναι χάλια ψυχολογικά. Κλαίει συνέχεια και θεωρεί πως ο θάνατος είναι η μόνη λύση. Η μικρότερη μας κόρη Έλενα είναι δεκαεννέα χρονών, τελείωσε το σχολείο αλλά δεν θέλει να πάει να σπουδάσει για να προσέχει την αδερφή της. Πρέπει όμως να δει και αυτή τη ζωή της. Τα μάτια όλων μας είναι συνέχεια στην Δήμητρα και προσευχόμαστε να αλλάξει κάτι για να νιώσει έτσι καλύτερα, γιατί δεν θα αντέξει άλλο αυτή τη κατάσταση και τρέμουμε μήπως και κάνει κακό στον εαυτό της.
Η οικογένεια μου πέρασε και περνάει πολύ άσχημες στιγμές. Ούτε οικονομικά αλλά ούτε και ψυχολογικά είμαστε καλά. Έκανα ότι μπορούσα, έστειλα επιστολές στο Υπουργείο Υγείας ακόμα και στο προεδρικό είχα πάει, αλλά κανείς δεν μου έδειξε την παραμικρή σημασία. Υποφέρω στη σκέψη πως το παιδί μου δεν θα μπορέσει να βρει ξανά την ακοή και την όραση του».
Ας βοηθήσουμε τη Δήμητρα!!!
Σήμερα η οικογένεια Κουτρομάνου, πέρα από το σοβαρό πρόβλημα υγείας της Δήμητρας έχει να αντιμετωπίσει και τεράστια οικονομικά προβλήματα. Ο κύριος Κώστας έχασε τη δουλειά του όπως και η κυρία Γεωργία, καθότι βρίσκονταν δίπλα στην κόρη τους που βίωνε όλη αυτή την απίστευτη τραγωδία.
Αν βοηθήσουμε όλοι μας ίσως, αυτή η πολύ σπάνια ασθένεια να μην καταλήξει να σκοτώσει τη Δήμητρα και την οικογένεια της. Ας βοηθήσουμε τη Δήμητρα να πραγματοποιήσει το όνειρο της, να βγει στη σκηνή για να χορέψει και στο τέλος να ακούσει τα χειροκροτήματα όλων μας. Έστω και ένα ευρώ μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Για εισφορές:
ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ: KOUTROMANOS COSTANTINOS &/OR
ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: 0595-00-000965-00 [ ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ ]
Τι είναι η Μηνιγγοεγκεφαλίτιδα
Ο Δρ. Μιχάλης Φ. Ζουβάνης Ειδικός Παθολόγος–Ενδοκρινολόγος, έχει δει περιστατικά Κρυπτοκοκκίασης καθότι εργάστηκε στην Αφρική όπου λόγο του Έιτζ -εκεί το ποσοστό των ασθενών με Έιτζ είναι πάρα πολύ μεγάλο- υπάρχουν αυξημένα τέτοια κρούσματα.
Αναφέρει στη «ΜΑΧΗ»: «Ο κρυπτόκοκκος είναι μύκητας ο οποίος υπάρχει σε όλο τον κόσμο, αλλά πιο συχνά τον βρίσκουμε σε χώρες με υποτροπικό κλήμα. Βασικά έχει τέσσερις διαφορετικούς τύπους. Συνήθως προσβάλει άτομα ανοσοκατασταλμένα, άτομα δηλαδή με ανίσχυρο ανοσοποιητικό σύστημα.
Όσον αφορά την Μηνιγγοεγκεφαλίτιδα, είναι πολύ ασυνήθιστη και η διάγνωση αν δεν υπάρχει έντονη υποψία από τους θεράποντες γιατρούς, είναι εξαιρετικά δύσκολη. Κυρίως μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο και από ζώα σε άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου