«Είσαι τρελός; Έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι θα πεθάνεις!».«Ήρθα να τρέξω για 7 εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες». Στέλιος Κυριακίδης, ο δρομέας που νίκησε το 1946 στον Μαραθώνιο της Βοστώνης και ζήτησε να βοηθήσουν την Ελλάδα.... Για πρώτη φορά μετά την Κατοχή, φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη προς τιμήν του.

Η νίκη του ήταν η αιτία που φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη ξανά μετά από την κατοχή και οι Έλληνες, παρά τον εμφύλιο πόλεμο, βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν....
Όταν έφτασε στην Βοστώνη, οι γιατροί αρνήθηκαν να τον αφήσουν να τρέξει.
Ήταν τόσο αδύνατος από την πείνα της κατοχής, που δεν πίστευαν ότι θα αντέξει.
Ο Κυριακίδης υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση ότι φέρει ο ίδιος την ευθύνη αν του συμβεί κάτι.
Στις 20 Απριλίου 1946, οι αθλητές πήραν τις θέσεις τους στο σημείο εκκίνησης.
Ανάμεσα στους δρομείς ήταν και ο κορυφαίος Αμερικανός Τζόνι Κέλι.
Ο Κυριακίδης έμεινε πίσω τα πρώτα χιλιόμετρα, για να εξοικονομήσει ενέργεια για το τέλος. Σιγά σιγά ξεκίνησε να ανεβάζει ταχύτητα και να προσπερνάει τους υπόλοιπους δρομείς....«Πώς θα μπορούσα να νικήσω εγώ έναν τέτοιο αθλητή;
Εγώ αγωνιζόμουν μόνο για τον εαυτό μου. Αυτός αγωνιζόταν για μια ολόκληρη πατρίδα.», αυτά ήταν τα λόγια του Τζον Κέλι όταν τον ρώτησαν γιατί έχασε από τον Έλληνα. Πράγματι ο Κυριακίδης με το τέλος του αγώνα δεν ξέχασε τις δοκιμασίες και τον εμφύλιο των Ελλήνων.
Μια από τις πρώτες ερωτήσεις που δέχθηκε ο Κυριακίδης μετά τον θρίαμβο του ήταν: «Τι θα ήθελες να κάνουμε για σένα;». Ο Κυριακίδης, απαντώντας λακωνικά, είπε: «Για μένα τίποτα.
Μόνο για την Ελλάδα», ενώ δεν παρέλειπε να λέει σε όσους πήγαιναν να τον συγχαρούν: «Σας παρακαλώ, μην ξεχάσετε τη χώρα μου».
Αντί για προσωπικά δώρα από τους Αμερικανούς ζήτησε να βοηθήσουν τη χώρα.
Μεγάλη οικονομική βοήθεια και είδη πρώτης ανάγκης συγκεντρώθηκαν από τους ομογενείς και έφτασαν στην Ελλάδα με την ονομασία το «πακέτο Κυριακίδη»....

Ο Στέλιος Κυριακίδης, μετά τον αγώνα έμεινε για περίπου ένα μήνα στην Αμερική, αποσκοπώντας στην συγκέντρωση βοήθειας για την Ελλάδα, καθώς η νίκη του είχε προκαλέσει την συμπάθεια σε Αμερικανούς και κυρίως σε Έλληνες ομογενείς. Τελικά το ποσό που κατάφερε να συγκεντρώσει έφθασε τα 250.000 δολάρια, ενώ η οικογένεια Λιβανού έστειλε δύο πλοία με είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα). Η βοήθεια αυτή ονομάστηκε «Πακέτο Κυριακίδη». Τον Μάιο του 1947, ως απόρροια της δημοσιότητας που είχε δοθεί στην κατάσταση της Ελλάδας, λόγω του Μαραθωνίου της Βοστώνης, τέθηκε σε εφαρμογή εσπευσμένη οικονομική βοήθεια από την Αμερική (400.000 δολάρια), πριν το Σχέδιο Μάρσαλ. Στις 23 Μαΐου 1946, ο Κυριακίδης επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου περίπου ένα εκατομμύριο Έλληνες τον υποδέχθηκαν με τιμές ήρωα. Έπειτα, πραγματοποιήθηκε επίσημη τελετή στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, όπου ο λόγος του δακρυσμένου Κυριακίδη (δήλωνε: «Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλλην») συγκίνησε το πλήθος. 
Η επιστροφή στο σπίτι του στην Φιλοθέη κράτησε 8 ώρες. Για πρώτη φορά μετά την Κατοχή, φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη προς τιμήν του.

Το 1943 στο Χαλάνδρι, συνελήφθη από Γερμανούς με άλλα 49 άτομα (τα οποία εκτελέστηκαν) εξαιτίας ενός φόνου Γερμανού στρατιώτη. Ο Γερμανός αξιωματικός υπηρεσίας ήταν μαραθωνοδρόμος και τον άφησε ελεύθερο, όταν βρήκε στο πορτοφόλι του την ταυτότητά του και την κάρτα διαπίστευσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 στο Βερολίνο. Ο γιος του Δημήτρης Κυριακίδης ανέφερε: «Μια άλλη φορά, όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στο σπίτι μας, βρήκαν ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Στην πρώτη σελίδα ήταν ο Χίτλερ.“Χάιλ Χίτλερ!” είπαν και εξαφανίστηκαν. Έτσι εδόθη εντολή να μην πηγαίνει κανείς στο σπίτι του Κυριακίδη. Από τότε ο πατέρας μου έκρυβε στο υπόγειό μας τους συμμάχους που έπεφταν με τα αλεξίπτωτα και έφευγαν αργότερα στην Αίγυπτο».