«Δεν κάνουν πίσω ούτε για… φόρα»

Στη νέα τους διαδήλωση οι κάτοικοι των Σκουριών της Χαλκιδικής, που κινητοποιούνται ενάντια στην εξόρυξη χρυσού από την «Ελντοράντο Γκολντ», αποδεικνύουν τη δύναμή τους

Αποστολή: Ντίνα Δασκαλοπούλου, φωτογραφίες: Μάριος Λώλος / Εφημερίδα των Συντακτών

Σ’ ένα τοπίο χαμένο στην ομίχλη, με χιόνι και κρυστάλλους να κρέμονται από τις οξιές, ο Κάκκαβος μοιάζει βγαλμένος από τα παραμύθια. Και οι εκατοντάδες πολύχρωμες ομπρέλες χαμένες μέσα στο λευκό συμπληρώνουν ένα σκηνικό που θα ήταν ονειρικό, αν το τοπίο δεν χαρακωνόταν από τα συρματοπλέγματα της «Ελντοράντο», τα τεμαχισμένα δέντρα, τους μασκοφόρους της ΕΛ.ΑΣ. Οι διαδηλωτές χθες επέστρεψαν άλλη μια φορά στις Σκουριές, για να δουν πώς προχωρά η… επένδυση με κάθε κόστος.

«Η ανάπτυξη προχωρά αλματωδώς: αυτός ο δρόμος κάποτε ήταν σκιασμένος από δέντρα, τώρα μοιάζει με αούτομπαν», λέει η Σούλα, που ταξίδεψε μέχρι εδώ από την Κομοτηνή. «Δεν θα απομείνει τίποτα από το βουνό αν δεν σταματήσουν, κι ο μόνος τρόπος είναι το κίνημα να συνεχίσει απτόητο», λέει ο Γιώργος. «Τι άλλο πια να μας κάνουν; Μας χτύπησαν, μας φόρτωσαν ολόκληρο τον ποινικό κώδικα, μας έκαναν το βίο αβίωτο. Δεν σταματάμε και το παλεύουμε σε όλα τα επίπεδα: και στον δρόμο και στις κάλπες. Μόνο αν φύγει αυτή η κυβέρνηση θα σωθεί το βουνό μας».

«Ανάβαση στον Κάκκαβο σημαίνει ελευθερία˙ ξεπούλημα, καταστροφή σημαίνει προδοσία», φώναζαν οι πολίτες πορευόμενοι υπό συνεχή χιονόπτωση και με το θερμόμετρο κάτω από το μηδέν. Πρώτη φορά έπειτα από καιρό η παρουσία της αστυνομίας ήταν χαλαρή, αν και δεν έλειψαν ούτε τα ΥΜΕΤ ούτε τα ΜΑΤ ούτε οι ΟΠΚΕ. «Σε λίγο θα τους ξέρουμε με τα μικρά τους ονόματα, τόσο συχνά μας τους φέρνουν», γελάει με τις φίλες της μια γιαγιά δίπλα μου. Παρ’ όλες τις μάχες που έχουν δώσει οι Χαλκιδικιώτες, η καταστροφή στο βουνό τους είναι αδιάκοπη: πλαγιές ολόκληρες έχουν αποψιλωθεί και λόφοι έχουν ισοπεδωθεί. Οι διαδηλωτές κοιτάζουν από μακριά το σημείο όπου θα γίνει η ανοιχτή εξόρυξη: θα μπορούσε να είναι και εργοτάξιο αεροδρομίου.

Στην πορεία βρίσκονται ξένοι ακτιβιστές και δημοσιογράφοι. Το ενδιαφέρον για τις Σκουριές είναι διεθνές και αμείωτο: είναι η πρώτη μάχη στις παρυφές μιας Ευρώπης που κινεζοποιείται με ταχείς ρυθμούς. 
Μια από τις ξένες συναδέλφους που έχει καλύψει ανάλογες μάχες πολιτών με πολυεθνικές στην Αφρική και την Αυστραλία σχολιάζει: «Οι τακτικές των εταιρειών αυτών είναι ίδιες σε όλο τον κόσμο: εξαγοράζουν κυβερνήσεις και τοπικούς αξιωματούχους, εκβιάζουν τις κοινότητες και χρησιμοποιούν τις αστυνομίες ως ιδιωτικούς στρατούς. Στο Δέλτα του Νίγηρα δολοφονούν τους ακτιβιστές. Εδώ, επειδή είναι… Ευρώπη, τους στέλνουν κατηγορούμενους για ανθρωποκτονία». 
Ο Ξαβιέ είναι ειδικός στον μη βίαιο ακτιβισμό: ήρθε στην Ιερισσό για να διδάξει μεθόδους αντίστασης από τη διεθνή κινηματική εμπειρία. «Είναι εντυπωσιακή η δύναμη και η αντοχή αυτού του κινήματος στον χρόνο», μας λέει. «Ωστόσο, χρειάζονται πιο ευφάνταστες τακτικές σε τοπικό επίπεδο και διεθνείς συμμαχίες για να κερδηθεί αυτός ο αγώνας. Ηδη το κίνημα συντονίζεται τόσο στην Ευρώπη όσο και στον Καναδά».

Η Μαρία ανέβηκε στις Σκουριές από την Αθήνα. Αυτός δεν είναι ο τόπος της, τον νιώθει όμως βαθιά δικό της. «Αυτά τα σωριασμένα δέντρα γύρω μας είναι κομμάτια του ίδιου μας του εαυτού που ακρωτηριάζεται. Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Εύβοια, έχουμε πρόβλημα με τη βιομηχανική ζώνη, ούτε ξέρουμε τι ακριβώς θα φτιάξουν εκεί. Και τι θα καταστρέψουν από τον τόπο μας. Ο αγώνας πρέπει να είναι κοινός σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Γι’ αυτό μας συγκινούν τόσο οι Χαλκιδικιώτες: δεν κάνουν πίσω ούτε για να πάρουν φόρα».

http://antigoldgr.org/blog/2014/01/27/oute-gia-fora/