Η είδηση, εφόσον επιβεβαιωθεί, θα είναι η εφαρμογή της τουρκικής απειλής που τον περασμένο Νοέμβριο κατά των κρατών που είχαν την τάση να προσφέρουν τη συνεργασία τους στη Λευκωσία, στις εργασίες της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων φυσικού αερίου
Ένας πύραυλος εκτοξεύθηκε από πλοίο επιφανείας τουρκικό στρατό να αποφευχθεί ένα ιταλικό πλοίο (το Odin Finder), την οποία διαχειρίζεται για λογαριασμό της Αρχής Τηλεπικοινωνιών Κύπρος, να τοποθετήσει υποβρύχια καλώδια στην ΑΟΖ.
Το πλοίο στη συνέχεια αναγκάστηκε να επιστρέψει στο κυπριακό λιμάνι της Πάφου.
Η είδηση εμφανίστηκε στον Ελληνικό τύπο και, εφόσον επιβεβαιωθεί, θα είναι η εφαρμογή της τουρκικής απειλής που εξαπέλυσε τον περασμένο Νοέμβριο κατά των κρατών που είχαν την τάση να προσφέρουν τη συνεργασία τους στη Λευκωσία, στις εργασίες της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Τουρκία εκείνη την εποχή, επίσης, ήρθε να απειλήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Το Βήμα ιταλικό πλοίο είχε προσληφθεί από το νερό κυπριακής ΑΟΖ και στην ανοιχτή, για να τοποθετήσετε τα υποβρύχια καλώδια που πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να ξεκινήσει τις διαπιστώσεις σχετικά με την παρουσία των υδρογονανθράκων στο Αιγαίο.
Κατάσταση κατά την οποία η Λευκωσία έχει ήδη καταλήξει σε συμφωνία επί της αρχής τον περασμένο Οκτώβριο με το Ισραήλ για την από κοινού εκμετάλλευση των οποιωνδήποτε πόρων. Αντιθέτως, στην Τουρκία η συμφωνία δεν έχει μειωθεί, και με την ευκαιρία που απειλούνται ανοιχτά αντίποινα εναντίον κάποιου ο οποίος είχε συνεργαστεί με τη Δημοκρατία της Κύπρος.
Ωστόσο, Istanbul δεν μπορεί να προσποιηθεί να διεκδικήσει τίποτα, καθώς η περιοχή βόρεια του νησιού, 50 χιλιάδες παράνομα κατεχόμενο από τον τουρκικό στρατό από το 1974, είναι ένας αυτοαποκαλούμενος Δημοκρατία του Τουρκοκύπριου βορρά, αλλά δεν έχει αναγνωριστεί ούτε από τα Ηνωμένα Έθνη ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ενώ Λευκωσία, στην πραγματικότητα ανήκει στην Ένωση και την Ευρωζώνη.
Ο πύραυλος turkish θα αγγίξει το ιταλικό πλοίο, αναγκάζοντάς την να επιστρέψει στο κυπριακό λιμάνι της Πάφου. Περίσταση που προκάλεσε σκληρή αντίδραση της Λευκωσίας, την οποία αποκάλεσε το περιστατικό «πολύ επικίνδυνο» και συγκάλεσε έκτακτη συνεδρίαση του προσωπικού Διοίκηση της Εθνικής Φρουράς, στην οποία παρέστη ο Υπουργός Άμυνας. Είχαν προειδοποιήσει αμέσως τις ιταλικές αρχές και τις ΗΠΑ.
Αυτό είναι το τρίτο επεισόδιο (το δεύτερο έλαβε χώρα στο δυτικό ΑΟΖ) των σκαφών που δραστηριοποιούνται για λογαριασμό της Κύπρος ενοχλημένος από τουρκικά πολεμικά σκάφη αμφισβήτηση την ίδια την κυριαρχία της Κύπρος.
Επιπλέον, η Τουρκία με αυτό το είδος του εκφοβισμού, προσπαθεί να τρομάξει τις ξένες εταιρείες που επιθυμούν να λάβουν μέρος στο μέλλον και τώρα το επόμενο γεωτρήσεων ακριβώς μέσα στην πολύ αμφισβητούμενο θαλάσσια περιοχή της ΑΟΖ της Κύπρος, αντιρρήσεις για το γεγονός ότι η περιοχή ανήκει Τουρκία.
Ο Ιταλός Πρέσβης στη Λευκωσία, Guido Cerboni, προσεγγίζεται από fattoquotidiano.it είπε ότι δεν ήθελε να κάνει δηλώσεις πριν, αν τα γεγονότα δεν θα πρέπει να επιβεβαιωθεί επισήμως.
Κύπρος προχώρησε γουλιά από το χρόνο για να επισημοποιήσει μια προ συμφωνία με το Τελ Αβίβ για την εκμετάλλευση υποθαλάσσια κοιτάσματα στα δικά της ύδατα στα νοτιο-ανατολικά.
Αλλά πώς μπορεί σήμερα η Τουρκία να διεκδικήσει τα δικαιώματα σε ένα μέρος που δεν είναι επίσημα ο ιδιοκτήτης;
Η απάντηση στο δίκαιο των κρατών μελών. Με αυτή την έννοια, η εκμετάλλευση των ορυκτών πόρων και γενικά τον αποκλειστικό έλεγχο όλων των οικονομικών πόρων του εδάφους μπροστά του υποβρυχίου στις ακτές της διέπεται από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, επίσης γνωστή ως η Σύμβαση του Montego Bay του 1982, με Τζαμαϊκανός όνομα του τόπου όπου υπογράφηκε, τέθηκε σε ισχύ το 1994 και έχει εγκριθεί από περίπου 200 χώρες.
Ρυθμίστε την επέκταση της εδαφικής κυριαρχίας των Ηνωμένων και στα θαλάσσια ύδατα, μπροστά από τις ακτές τους, καθορίζοντας και το περιεχόμενο και τα όρια της κυριαρχίας.
Δυνάμει της εν λόγω σύμβασης, την κυριαρχία του κράτους εκτείνεται σε μέγιστο 12 μίλια σε μια θαλάσσια περιοχή πλησίον των ακτών της, το λεγόμενο αιγιαλίτιδας ζώνης, επί των οποίων το κράτος ασκεί τις αρμοδιότητές της κατά τρόπο πολύ παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει στο έδαφος σε εθνικό επίπεδο.
Η δυνατότητα της αποκλειστικής εκμετάλλευσης των ορυκτών, πετρελαίου και φυσικού αερίου, ωστόσο, εκτείνεται σε ολόκληρη την ηπειρωτική πλατφόρμες της, η οποία νοείται ως φυσικό παράταση της μάζας της γης μέχρι να διατηρείται σε βάθος περισσότερο ή λιγότερο σταθερό πριν από το ναυάγιο βάθη: η έννοια της υφαλοκρηπίδας έχει έρθει να επικαλύπτει την περιοχή της αποκλειστικής η οποία αποτελείται από το τμήμα της θάλασσας πλησίον των ακτών της πολιτείας, η οποία εκτείνεται μέχρι 200 ναυτικά μίλια από την ακτή.
Με την επέκταση αυτή, το παράκτιο κράτος είναι ο μοναδικός κάτοχος του δικαιώματος να χρησιμοποιήσει όλα τα βιολογικών και ορυκτών πόρων του εδάφους και του υπεδάφους.
«Η διεθνής έννομη τάξη - λέει Στέλιο Campanale, καθηγητής δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Διεθνούς Ανταλλαγή Μπάρι LUM - δεν επιτρέπει θύλακες, οι εθνοτικές ομάδες ή περιοχές ή ομάδες τους ίδιους τους ανθρώπους που ορίζεται, ωστόσο, να στρατόπεδο έξω μπροστά από τη διεθνή κοινότητα των ίσων δικαιωμάτων ή κινούνται σε παρόμοιες απαιτήσεις με εκείνες των κυρίαρχο και ανεξάρτητο.
Και η αυτοαποκαλούμενη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρος, για λογαριασμό του οποίου η τουρκική κυβέρνηση υποστηρίζει την ύπαρξη απαίτησης για τους πόρους αυτούς είναι εντελώς αβάσιμη ».
Francesco De Palo
http://www.ilfattoquotidiano.it/2013/07/31/stampa-greca-missile-turco-contro-nave-italiana-che-lavorava-per-conto-di-cipro/671780/
L'imbarcazione stava piazzando cavi sottomarini. La notizia, se confermata, sarebbe l'attuazione della minaccia turca fatta lo scorso novembre contro quegli stati che avessero avuto intenzione di prestare la propria collaborazione a Nicosia nelle operazioni di sfruttamento dei giacimenti di gas
Nave italiana 31-7.png
Un missile di superficie lanciato da una nave militare turca per impedire ad una nave italiana (la Odin Finder), gestita per conto della Cyprus Telecommunications Authority, di piazzare cavi sottomarini nella ZEE. Il natante è stato poi costretto a tornare nel porto cipriota di Paphos. La notizia è apparsa sulla stampa ellenica e, se confermata, sarebbe l’attuazione della minaccia turca fatta lo scorso novembre contro quegli stati che avessero avuto intenzione di prestare la propria collaborazione a Nicosia nelle operazioni di sfruttamento dei giacimenti di gas. La Turchia in quell’occasione arrivò anche a minacciare l’Ue. Secondo il quotidiano greco To Vima la nave italiana era impegnata al largo delle acque cipriote, e in piena zona ZEE, a posizionare dei cavi sottomarini che dovrebbero servire per avviare i rilievi circa la presenza di idrocarburi nell’Egeo. Circostanza sulla quale Nicosia ha già raggiunto un’intesa di massima dall’ottobre scorso con Israele per uno sfruttamento congiunto delle eventuali risorse. Ma alla Turchia l’accordo non è andato giù, e già in quell’occasione minacciò apertamente ritorsioni verso chiunque avesse collaborato con la Repubblica di Cipro. Eppure Istanbul non può pretendere pretendere alcunché, in quanto la zona nord dell’isola, occupata abusivamente da 50mila militari turchi sin dal 1974, si è autoproclamata Repubblica turco cipriota del nord, ma non è riconosciuta né dall’Onu né dall’Ue. Mentre Nicosia di fatto appartiene all’Unione e all’Eurozona.
Il missile turco avrebbe sfiorato la nave italiana, costringendola a rientrare nel porto cipriota di Paphos. Circostanza che ha suscitato la dura reazione di Nicosia, che ha definito l’episodio “pericolosissimo” e ha convocato d’urgenza una riunione straordinaria del Comando Maggiore della Guardia Nazionale, a cui ha partecipato anche il ministro della Difesa. Immediatamente sono state avvertite le autorità italiane e statunitensi. Questo è il terzo episodio (il secondo avvenuto nella ZEE occidentale) di navi che operano per conto di Cipro infastidite da navi da guerra turche che contestano la sovranità stessa di Cipro. Inoltre la Turchia con questo tipo di intimidazioni, sta cercando di spaventare le imprese straniere che intendono prendere parte alle future e ormai prossime trivellazioni proprio all’interno della tanto contestata zona marina della ZEE di Cipro, sollevando contestazioni sul fatto che quella zona sia di proprietà della Turchia. L’Ambasciatore italiano a Nicosia, Guido Cerboni, interpellato dal fattoquotidiano.it ha detto di non voler rilasciare dichiarazioni se prima i fatti non saranno accertati ufficialmente.
Cipro ha provveduto dallo sorso anno a formalizzare un pre accordo con Tel Aviv sullo sfruttamento dei giacimenti sottomarini presenti nelle sue acque sudorientali. Ma come può oggi la Turchia rivendicare diritti di un luogo di cui ufficialmente non risulta possessore? La risposta nel diritto degli Stati. In tal senso, lo sfruttamento delle risorse minerali ed in generale il controllo esclusivo su tutte le risorse economiche del suolo sottomarino antistante alle proprie coste è regolato dalla Convenzione delle Nazioni Unite sul diritto del mare, nota anche come Convenzione di Montego Bay del 1982, dal nome della località giamaicana dove fu sottoscritta; è entrata in vigore nel 1994 ed è adottata da circa 200 paesi. Regola l’estensione della sovranità territoriale degli Stati anche sulle acque marine antistanti alle loro coste, definendo contenuti e limiti di tale sovranità. In virtù di tale Convenzione, la sovranità dello Stato si estende per un massimo di 12 miglia ad una zona di mare adiacente alla sua costa, il cosiddetto mare territoriale, su cui lo Stato esercita le proprie prerogative in maniera molto simile a quanto accade sul suolo nazionale.
La possibilità di sfruttamento in esclusiva di minerali, idrocarburi liquidi o gassosi, invece, si estende su tutta la propria piattaforme continentale, intesa come il naturale prolungamento della terra emersa sino a che essa si mantiene ad una profondità più o meno costante prima di sprofondare negli abissi; il concetto di piattaforma continentale ha finito per sovrapporsi a quello di zona di sfruttamento esclusivo che consiste nella porzione di mare adiacente alle coste dello Stato che si estende sino a 200 miglia marine dalla costa. In questa estensione lo Stato costiero è il solo titolare del diritto di sfruttare tutte le risorse biologiche e minerali del suolo e del sottosuolo. “L’ordinamento internazionale – commenta Stelio Campanale, docente di Diritto degli Scambi Internazionali all’Università LUM di Bari – non consente ad enclavi, gruppi etnici o raggruppamenti di persone o territori comunque definitisi, di accampare di fronte alla comunità internazionale eguali diritti o di muovere analoghe pretese a quelli di Stati sovrani ed indipendenti. E l’autoproclamatasi Repubblica Turca di Cipro del Nord, a nome della quale il governo turco sostiene l’esistenza di una pretesa su tali risorse è completamente destituita di fondamento”.
Francesco De Palo
See more at: http://www.sibynews.it
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου