«Η ώρα ήταν λίγο πριν από τις 07.00 το πρωί. Όπως κάθε ημέρα βγήκα από το σπίτι μου για να πάω τον σκύλο μου βόλτα. Δεν είχα κοιμηθεί καλά το βράδυ γιατί ακριβώς κάτω από το σπίτι μου κάθε ημέρα κάνουν πάρτι νεαροί, που βάζουν τη μουσική στη διαπασών και γλεντάνε ανενόχλητοι, αδιαφορώντας για όλους τους υπόλοιπους. Σε αυτά τα παιδιά είχα κάνει μία παρατήρηση για τον ίδιο λόγο στο τέλος Ιουλίου, χωρίς να τους βρίσω ή να τσακωθούμε. Θεώρησα ότι έπρεπε να κάνω κάτι τέτοιο γιατί σκέφτηκα ότι κάποια στιγμή πρέπει και εμείς να αντιδράσουμε.
Με θυμήθηκαν όμως, θυμήθηκαν αυτό το περιστατικό και με το που με είδαν άρχισαν τις βρισιές και τις προσβολές. Εγώ στην αρχή δεν έδωσα σημασία, δεν ήθελα να εμπλακώ και δεν συνέδεσα την λεκτική επίθεση με το γεγονός που είχε συμβεί τον Ιούλιο.
Τους είπα να μην ασχολούνται μαζί μου και ας κάνουν ότι θέλουν και εγώ θα συνεχίσω την βόλτα με τον σκύλο μου, αλλά τότε θυμήθηκα τι είχε συμβεί. Αυτοί άρχισαν να κάνουν επιθετικές κινήσεις και να υπενθυμίζουν ο ένας στον άλλο ποιος είμαι.
Ένας από αυτούς άρχισε να έρχεται προς το μέρος μου. Εγώ δεν ήθελα να δείξω ότι φοβάμαι και του λέω «Τι γίνει θα παίξουμε ξύλο; Πώς την βλέπεις την δουλειά;». Αυτός δεν σταμάτησε. Μου έριξε την πρώτη γροθιά. Αναγκάστηκα να αμυνθώ. Μου έριξε και δεύτερη.
Όταν είδαν οι υπόλοιποι ότι αμυνόμουν μου όρμησαν όλοι μαζί. Μπουλούκι. Κάποιος με χτύπησε από πίσω με αλυσίδα. Έπεσα κάτω Με χτυπούσαν όπου έβρισκαν και όπως έβρισκαν. Με ξύλα και αλυσίδες, με χέρια και με πόδια. Έβαλα τα χέρια μου στο κεφάλι για να μην μου σπάσουν το πρόσωπο. Και περίμενα να τελειώσει».
«Επειδή είμαι γιατρός ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Πήγα έκανα μπάνιο να φύγουν τα αίματα και περιποιήθηκα τα τραύματα. Φοβόμουν όμως τις κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Πήγα στο φαρμακείο, έκανα αντιτετανικό ορό, πήρα αντιβίωση και ένα αντιφλεγμονώδες για να περιορίσω το πρήξιμο.
Πήγα στην αστυνομία όπως ήμουν για να δηλώσω το περιστατικό. Μου είπαν ότι δεν έχουν περιπολικό να στείλουν και ότι έπρεπε να καλέσω την άμεση δράση και πάλι όμως δεν ήταν βέβαιο ότι θα έρχονταν. Δεν υπέβαλα μήνυση αλλά έγινε καταγραφή του συμβάντος».
«Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Δεν θέλω να αναφερθώ στις πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός, αλλά εμείς οι μόνιμοι κάτοικοι των Εξαρχείων είμαστε απροστάτευτοι. Για αυτό δημοσιοποιώ το περιστατικό. Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Δεν θέλω να κατηγορήσω συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, αλλά η ζωή μας έχει υποβαθμιστεί. Έχει γίνει αφόρητη. Βία, ναρκωτικά, παραβατικότητα. Ζούμε σε ένα πολύ όμορφο πεζόδρομο στην οδό Δερβενίων αλλά βιώνουμε όλοι την βία των ανθρώπων που είναι κάτω από τα σπίτια μας.
Οχλαγωγούν, κάνουν χρήση και διακίνηση ναρκωτικών που τα μυρίζουμε μέσα στα σπίτια μας, κλοπές, πορνεία και όλα τα υπόλοιπα, γνωστά σε όλη την χώρα. Αφήνουμε τα αυτοκίνητα μας ανοιχτά να τα κλέψουν, για να μην τα σπάσουν. Και αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται μέρα με την ημέρα.
Πρέπει επιτέλους η πολιτεία και οι αστυνομικές αρχές να κάνουν κάτι για να σταματήσει αυτός ο κύκλος της βίας και της ανομίας στα Εξάρχεια.
Ακόμα και μορφωμένοι άνθρωποι, παλαιοί Εξαρχιώτες σκέφτονται να πάρουν το νόμο στα χέρια τους και μάλιστα κάποιοι συζητούν ακόμα και την οπλοφορία για να προστατευτούν. Τα ίδια άτομα που επιτέθηκαν σε εμένα πριν από μία εβδομάδα έκαναν βανδαλισμούς, έβαλαν φωτιές, κατέστρεψαν περιουσίες. Καλέσαμε την αστυνομία και δεν ήρθε κανείς. Φτάνει πιά. Πρέπει και εμείς να ζήσουμε».
Πηγή: iefimerida.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου