Το ίδρυμα Ροκφέλερ, υπό τον τίτλο «100 Resilient Cities»(100 ανθεκτικές πόλεις) εκκίνησε ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης 100 πόλεων, οι οποίες «θα βοηθηθούν», ώστε να γίνουν πιο ανθεκτικές απέναντι στις φυσικές, κοινωνικές και οικονομικές προκλήσεις του 21ου αι. ...

Αυτό το κύμα «φιλανθρωπίας» που φιλοδοξεί να σαρώσει όλο τον πλανήτη έχει συγκεκριμένους στόχους.  
Επιδιώκει να συμβάλει στη διατήρηση των μεγάλων πόλεων του πλανήτη πάση θυσία, παρά τα έντονα εσωτερικά κι εξωτερικά προβλήματά τους. Σε αυτές τις εκατό πόλεις, λοιπόν, συγκαταλέχθηκε και η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη. 
Στη σχετική ιστοσελίδα (http://www.100resilientcities.org/cities#/-_/), αρχικά εμφανίζονται οι «τυχερές» πόλεις, που επιλέχθηκαν. Πατώντας στη φωτογραφία της καθεμιάς, ένα κείμενο εξηγεί ποιες είναι οι παροχές που το ίδρυμα σκοπεύει να «προσφέρει». 
Ο επίλογος τόσο για τη Θεσσαλονίκη, όσο και για την Αθήνα είναι ελληνιστί ο κάτωθι: Οι εντάσεις έχουν οδηγήσει στην άνοδο του εξτρεμισμού, σε ταραχές και πολιτική αναταραχή και διέσπασαν τις σχέσεις μεταξύ των κατοίκων και των δημόσιων αρχών. 
Με νέα έργα για την αναβάθμιση των υποδομών, οι αξιωματούχοι βλέπουν μια ευκαιρία για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης και τη σύνδεση με τα μέλη της κοινότητας, εμπλέκοντάς τους στις διαδικασίες προγραμματισμού. Χρησιμοποιούν, επίσης, αυτή την προσέγγιση για την οικοδόμηση σχεδίων για την αντιμετώπιση σεισμών και άλλων φυσικών καταστροφών, καθώς και τη συμμετοχή νέων δικτύων νεολαίας στην ανθεκτικότητα του σχεδιασμού.... 
Στόχος είναι, λοιπόν, να διατηρηθούν όχι μόνο η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, αλλά κι όλες οι πόλεις ήσυχες από ενδεχόμενες κοινωνικές συγκρούσεις, για να αντέξουν κάθε δυσκολία που θα τους προκαλέσουν οι επώδυνοι δυνάστες τους. Θέλουν να κρατούν τα θύματά τους ζωντανά, για να είναι σε θέση να τα ελέγχουν και να τα κακοποιούν, κατά πως ορίζει η εκάστοτε εξουσιαστική διάθεση. Επιδιώκουν να αποσοβούν τις αντιδράσεις, πριν γίνουν ανοιχτές συγκρούσεις και διαταράξουν τις «ομαλές» λειτουργίες του κράτους.... 

Οι πόλεις, μέσα από τα τσιμέντα, τα μεγάλα έργα και τις υποδομές, επιδιώκουν διακαώς την ανάκτηση του χαμένου τους κύρος. 

Η σύγχρονη Αθήνα, το Σικάγο, η Σιγκαπούρη, η Θεσσαλονίκη, το Αμάν, η Βαρκελώνη κάνουν ό,τι ακριβώς έκαναν η Μέμφιδα, η Βαβυλώνα, η αρχαία Αθήνα, η Περσέπολη και η Τενοτστιτλάν. 

Θέλουν στα μάτια των κατοίκων τους να ομοιάζουν τόσο ανθεκτικές, όσο ονειρεύονται οι Ροκφέλερ. 

Επιθυμούν με κάθε κόστος να μας πείθουν μέρα με τη μέρα πως ο θάνατος δεν έχει εξουσία πάνω τους. 

Πως η πέτρα, το τσιμέντο και το ατσάλι που κυλούν στις φλέβες τους τις κάνουν ανίκητες κι άτρωτες. 
Γιατί, τι άλλο είναι ο ανθεκτικός, αν δεν είναι άτρωτος; 
Κι ο Τάλως, όμως, ο χάλκινος γίγαντας που είχε φτιάξει ο Ήφαιστος, χαρίζοντάς τον στον Μίνωα, για να φυλάει κατ’ όνομα την Κρήτη, ενώ κατ’ ουσία φυλούσε τα ανάκτορα, είχε ένα καρφί στη φτέρνα, που έκλεινε τη μια και μόνη του φλέβα, όπου έρρεε το ιχώρ –το αιθέριο χρυσό υγρό, που ρέει στις φλέβες των θεών. Κι αρκούσε να βρεθεί ένας Ιάσονας, για να του βγάλει το καρφί κι ο Τάλως να καταρρεύσει σαν κακοστημένη απάτη. 
Ποια απ’ όλα τα μεγάλα βασίλεια είναι σήμερα ζωντανά; 
Κανένα. Αυτό το ξέρει καλά κάθε εξουσιαστής που κοιμάται με το ένα μάτι ανοιχτό. 
Δεν ξεχνιούνται, δεν επαναπαύονται, δε σταματούν ποτέ να συντηρούν το ιχώρ που ρέει στις φλέβες τους. Κοιτάζουν πάνω απ’ τις πόλεις και βλέπουν το όραμα της αιώνιας κι άφθαρτης εξουσίας. 
Όταν βάζουν, όμως, τα γυαλιά τους, θωρούν αυτούς που κρατούν το καρφί κι είναι έτοιμοι να το τραβήξουν. 
Σε κάθε πόλη, σε κάθε εποχή, αυτός που τραβάει το καρφί παραμένει ζωντανός και τους κοιτάζει κατάματα. 
Γι’ αυτό όσο αυτοί δομούν ανθεκτικές πόλεις, εμείς καλλιεργούμε ανθεκτικό ήθος και συνείδηση. 

eleutheriellada...