3 Iανουαρίου 2013
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
«O κόσμος γενικότερα, και ο αμερικανικός λαός ειδικότερα, ζουν ήδη υπό το καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού του μυθιστορήματος του George Orwell», δήλωσαν στο Russia Τoday o βραβευμένος με 3 Όσκαρ Αμερικανός σκηνοθέτης Oliver Stone (“Tο εξπρές του μεσονυκτίου”, “Scarface”, “Platoon”, “Wall Street”, “Γεννημένος την 4η Ιουλίου”, “JFK” κ.α.) και ο επίσης Αμερικανός ιστορικός Peter Kuznick, στα πλαίσια πρόσφατης συνέντευξής τους στο ρωσικό δορυφορικό κανάλι, κατά την διάρκεια της οποίας συζήτησαν, μεταξύ άλλων, τις σαρωτικές αλλαγές που θα καταργήσουν τις ατομικές ελευθερίες, την στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής, την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και την καταστρατήγηση του Αμερικανικού Συντάγματος από την κυβέρνηση Obama.
H συνέντευξη, η οποία σε αρκετά σημεία της δημιουργεί συνειρμούς με αποσπάσματα της Αποκάλυψης και έχει συγκινήσει χιλιάδες πολίτες σε διάφορες χώρες για τα πανανθρώπινα μηνύματά της, ήδη κάνει τον γύρο του διαδικτύου σε μορφή βίντεο και βρίσκεται στην υψηλότερη θέση τηλεθέασης διεθνώς εδώ και μερικές ημέρες. [Ας σημειωθεί ότι ο ρωσικός τηλεοπτικός σταθμός Russia Today έχει σκαρφαλώσει τελευταία στην 2η θέση στην λίστα τηλεθέασης δορυφορικών καναλιών στις ΗΠΑ και στην 1η θέση στην αντίστοιχη λίστα τηλεθέασης στον Καναδά.]
Και οι δύο διάσημοι Αμερικανοί χαρακτήρισαν τον Obama ως «λύκο με προβιά προβάτου», ενώ ο Oliver Stone υπογράμμισε ότι ο αμερικανικός λαός του έχει συγχωρέσει πολλά και τον εξέλεξε κυρίως λόγω της «εφιαλτικής προεδρίας Bush που προηγήθηκε εκείνης του Obama».
«Έχει διατηρήσει όλες τις εφιαλτικές και αυθαίρετες μεταρρυθμίσεις που έκανε ο Bush και τις ενσωμάτωσε στο καθεστώς. Τις κωδικοποίησε», δήλωσε ο Oliver Stone στο RT. «Ζούμε πλέον υπό το καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού του μυθιστορήματος του George Orwell. Εκ πρώτης όψεως, ίσως να μην δείχνει τόσο καταπιεστικό αυτό το καθεστώς, αλλά ουσιαστικά δεν υπάρχει χώρος που να μπορούμε να κρυφτούμε. Όλοι μας θα καταλήξουμε να ενταχθούμε στην τεράστια βάση δεδομένων τους».
Σύμφωνα με τον Peter Kuznick, οι Αμερικανοί πολίτες ζουν μέσα σε ένα ενυδρείο, όπου η κυβέρνηση που εξέλεξαν διαβάζει περισσότερα από 1,7 δισεκατομμύρια από τα μηνύματα που στέλλουν ή εκπέμπουν καθημερινά σε οποιαδήποτε μορφή: μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, τηλεφωνήματα και όλα τα άλλα μηνύματα όλων των μορφών επικοινωνίας.
Ακολουθεί το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της συνέντευξης των Oliver Stone και Peter Kuznick στην εκπομπή του RT “Breaking the Set”, μια εκπομπή που σχεδιάστηκε με την ευκαιρία της έκδοσης ενός βιβλίου που συνέγραψαν οι δύο Αμερικανοί και τιτλοφορείται “The Untold History of the United States” («Η κρυφή ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών»). Bάσει του βιβλίου αυτού γυρίστηκε η σειρά “Showtime”.
«Ο Obama έφερε την μεγάλη ελπίδα για αλλαγή και την πρόδωσε, εγκαθιδρύοντας ένα εφιαλτικό Οργουελικό καθιστώς»
Abby Martin (Russia Today): Τα γυρίσματα της σειράς “Showtime” ολοκληρώθηκαν πρόσφατα, μετά από τέσσερα περίπου χρόνια γυρισμάτων.
Oliver Stone: Σχεδόν πέντε.
Abby Martin (Russia Today): Σχεδόν πέντε, λοιπόν. Και μια από τις ενότητες της σειράς έχει τίτλο «Obama: η διακυβέρνηση μιας τραυματισμένης αυτοκρατορίας». Ασκείς οξεία κριτική στην κυβέρνηση Obama, Oliver. Ποιο είναι, κατά την άποψή σου, το πιο ανησυχητικό σημείο όσον αφορά στις πολιτικές που εφαρμόστηκαν επί προεδρίας του;
Oliver Stone: Κατά τη γνώμη μου, ο Obama είναι λύκος με προβιά προβάτου. Ο αμερικανικός λαός του έχει συγχωρέσει πολλά και τον εξέλεξε κυρίως λόγω της εφιαλτικής προεδρίας Bush που προηγήθηκε της δικής του. Έφερε στον λαό αυτό μια μεγάλη ελπίδα για αλλαγή. Εν μέρει το χρώμα του δέρματός του, εν μέρει η ανατροφή του, ο διεθνισμός για τον οποίο μας μιλούσε στα παλιότερα μηνύματά του, το «πλανητικό χωριό» και τα λοιπά, όλα ήταν μέρος του σεναρίου. Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι δεν του λείπει η ευφυία. Έχει διατηρήσει όλες τις εφιαλτικές και αυθαίρετες μεταρρυθμίσεις που έκανε ο Bush και τις ενσωμάτωσε στο καθεστώς. Τις κωδικοποίησε. Αυτό είναι και το τραγικότερο απ’ όλα. Mόλις μπήκαμε, λοιπόν, στην δεύτερη τετραετία του καθεστώτος Obama, με μια κυβέρνηση που βρίσκεται ουσιαστικά εκτός νόμου και δεν σέβεται τον νόμο και τις θεμελιώδεις αρχές του πολιτεύματός μας. Και να φανταστείτε ότι είναι συνταγματολόγος αυτός ο πρόεδρος. Χωρίς την εφαρμογή των νόμων, κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας. Η δίκη της Νυρεμβέργης έγινε για κάποιους λόγους, οι δίκες γενικά γίνονται για κάποιους λόγους και το habeas corpus, όπως το ονομάζουμε στις ΗΠΑ, έγινε για κάποιους λόγους.
Abby Martin (Russia Today): Συμφωνείς, Ρeter;
Peter Kuznick: Συμφωνώ απόλυτα. Αν παρατηρήσει κανείς την εσωτερική πολιτική του, θα διαπιστώσει ότι δεν έκανε τίποτε προκειμένου να αποστασιοποιηθεί από τις πολιτικές της κυβέρνησης Bush. Όσο για το ζήτημα της διαφάνειας, ισχυριζόταν ότι θα γίνει ο πρόεδρος της διαφάνειας στην πρώτη προεκλογική εκστρατεία του, αλλά διαφάνεια δεν υπήρξε ποτέ. Καταλήξαμε να ακούμε για πολύ περισσότερα διαβαθμισμένα έγγραφα επί προεδρίας Obama απ’ ό,τι επί Bush. Eπίσης, όλοι οι προκάτοχοι του Obama στην προεδρία, από το 1970 μέχρι το 2008, παρέπεμψαν συνολικά τρία άτομα με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, σύμφωνα με τον νόμο περί κατασκοπείας. Ο Οbama, με μόλις τέσσερα χρόνια στην προεδρία, παρέπεμψε έξι με την ίδια κατηγορία! Παράλληλα, συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς η παρακολούθηση των πολιτών με κάθε δυνατό μέσο, όπως συνεχίζεται και η φυλάκιση πολιτών χωρίς να έχει προηγηθεί δίκη. Όλες αυτές οι αντισυνταγματικές πολιτικές εξακολουθούν να εφαρμόζονται.
Αλλά δεν είναι μόνο οι πολιτικές αυτές. Υπάρχουν και οι πολιτικές που αφορούν στην διεξαγωγή πολέμων και άλλες που αφορούν στην στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής. Όλες αυτές τις πολιτικές τις διατήρησε. Έτσι βρεθήκαμε να πολεμάμε σήμερα στην Υεμένη και στο Αφγανιστάν, ενώ διατηρούμε στρατεύματα στο Αφγανιστάν. Δεν καταργήθηκε ούτε μία από τις πολιτικές που θεωρούσαμε τόσο μισητές επί προεδρίας Bush και ο Obama πρόσθεσε σε αυτές και κάποιες δικές του. Μία από αυτές αφορά στην χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών για παρακολούθηση και συλλογή πληροφοριών, αλλά επίσης και για επιθέσεις εναντίον συγκεκριμένων στόχων. Έγιναν περισσότερες τέτοιες επιθέσεις το πρώτο οκτάμηνο της προεδρίας Οbama παρά κατά τη διάρκεια και των δύο τετραετιών της προεδρίας Bush. Περιττό να αναφέρουμε ότι οι επιθέσεις αυτού του είδους είναι αμφίβολης νομιμότητας σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο.
Oliver Stone: Ο Peter ήλπιζε ότι την δεύτερη τετραετία θα χαλαρώσει κάπως η κατάσταση. Το ελπίζουμε. Αλλά από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα παγιωμένο σύστημα, τεραστίων διαστάσεων: το σύστημα του Πενταγώνου.
Abby Martin (Russia Today): Όλα δείχνουν ότι πήραν τις μισητές πρακτικές της CIA και τις ενέταξαν στο καθεστώς, με αποτέλεσμα να είναι σήμερα αποδεκτές οι δολοφονίες ανεπιθύμητων και οι φυλακίσεις χωρίς προηγούμενη παραπομπή σε δίκη. Ζούμε σε άκρως ενδιαφέρουσα εποχή.
«Τελικά, με τα μέσα που διαθέτει η τεχνολογία σήμερα, όλοι παρακολουθούμε ο ένας τον άλλον»
Peter Kuznick: Διαμαρτυρόμασταν επί Bush για την παρακολούθηση των πολιτών με διάφορα μέσα, αφού ο Βush παρακολουθούσε τους πολίτες χωρίς να δοθεί καν ο λόγος στο δικαστικό σύστημα προκειμένου να ελεγχθεί η συνταγματικότητα των πρακτικών αυτών. Και φθάσαμε σήμερα στο σημείο να σκοτώνει πολίτες ο Οbama, να εκτελούνται στοχευμένες δολοφονίες, πάλι χωρίς να έχει δοθεί ο λόγος στο δικαστικό σύστημα. Κατά τη γνώμη μας, η κατάσταση όπως έχει σήμερα είναι κατά πολύ χειρότερη και κρισιμότερη.
Abby Martin (Russia Today): Καλύψατε και την υπόθεση του Περλ Χάρμπορ, η οποία, όπως είναι γνωστό, είχε ως αποτέλεσμα την αυθαίρετη και χωρίς δίκη φυλάκιση Αμερικανών ιαπωνικής καταγωγής. Δεν νομίζω ότι ο περισσότερος κόσμος αναγνωρίζει την βαρύτητα εκείνου του γεγονότος, το οποίο εκείνη την εποχή αγνοήθηκε ως επί το πλείστον από τον Τύπο. Αν παρατηρήσουμε πώς έχει στηθεί το δίκτυο παρακολούθησης των πολιτών σήμερα, θα δούμε ότι ουσιαστικά δεν διαφέρει πολύ από ένα ανοιχτό κρατητήριο, μια κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει πλέον η ανάγκη φυλάκισης, αφού έχει στηθεί και λειτουργεί αυτό το δίκτυο παρακολούθησης. Ποια είναι η δική σας άποψη; Απευθύνομαι και στους δύο.
Peter Kuznick: Από το αμερικανικό κράτος ανιχνεύονται σήμερα πάνω από 1,7 δισεκατομμύρια μηνύματα πολιτών σε καθημερινή βάση: μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, τηλεφωνήματα και ο,τιδήποτε άλλο αποστέλλεται με οποιαδήποτε μορφή τηλεπικοινωνίας. Το φαντάζεστε αυτό; 1,7 δισεκατομμύρια μηνύματα; Έχουν στήσει ένα τεράστιο σύστημα παρακολούθησης σήμερα, με προσωπικό εκατοντάδων χιλιάδων υπαλλήλων, πάνω από ένα εκατομμύριο για την ακρίβεια, οι οποίοι είναι εξουσιοδοτημένοι να κάνουν ό,τι κάνουν στα πλαίσια του εφιαλτικού αυτού καθεστώτος, που μόνο με εκείνο του μυθιστορήματος «1984» του George Orwell μπορεί να παρομοιαστεί.
Oliver Stone: Μια διόρθωση. Είναι πέντε εκατομμύρια οι υπάλληλοι αυτοί συνολικά και ένα εκατομμύριο από αυτούς διαχειρίζονται μηνύματα άκρως απόρρητα. Απίστευτος αριθμός. Με άλλα λόγια, ζούμε μέσα σε μια λίμνη με ψάρια και το πιο λυπηρό απ’ όλα είναι ότι οι νέοι το δέχονται αυτό αδιαμαρτύρητα. Έχουν συνηθίσει στην ιδέα της εισβολής στον προσωπικό χώρο του κάθε ενός από εμάς. Και δεν μπορείς και να αδικήσεις όσους δεν μπορούν καν να διανοηθούν πώς είναι δυνατόν να παρακολουθούνται τα προσωπικά δεδομένα όλων. Αλλά η αλήθεια είναι ότι τελικά, με τα μέσα που διαθέτει η τεχνολογία σήμερα, όλοι παρακολουθούμε ο ένας τον άλλον. Ζούμε σε ένα Οργουελικό καθεστώς και ο Μεγάλος Αδελφός βρίσκεται ήδη παντού. Εκ πρώτης όψεως, ίσως να μην δείχνει τόσο καταπιεστικό αυτό το καθεστώς, αλλά ουσιαστικά δεν υπάρχει χώρος που να μπορούμε να κρυφτούμε. Όλοι μας θα καταλήξουμε να ενταχθούμε στην τεράστια βάση δεδομένων τους.
«Αν ένα κράτος δεν υπακούει στους νόμους της ίδιας της χώρας, τότε παύει να υπάρχει σεβασμός για τους νόμους»
Peter Kuznick: Κάποιες φορές το καθεστώς είναι καταπιεστικό και εκ πρώτης όψεως. Ένας από τους φόβους μας μετά την 11η Σεπτεμβρίου ήταν ότι θα καταστρεφόταν το Σύνταγμα. Το ξέραμε ότι τα μέτρα που θα έπαιρναν με αφορμή εκείνη την τραγωδία θα ήταν εντελώς παράλογα. Και ο παράλογος αυτός φόβος εξακολουθεί να υπάρχει. Οι ΗΠΑ φοβούνται την ίδια την σκιά τους. Φοβόμαστε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Οι δαπάνες του αμερικανικού κράτους μόνο για τις μυστικές υπηρεσίες του στρατού ισούνται με το άθροισμα των δαπανών όλων των υπόλοιπων χωρών. Έχουμε τόσους εχθρούς που νιώθουμε ότι μας απειλούν; Έχουμε τόση ανάγκη σήμερα από όλα αυτά τα παράλογα μέτρα που εφαρμόζονται; Αυτές είναι πραγματικά οι προτεραιότητές μας; Φυσικά και όχι. Και όλα αυτά θα πρέπει να ανατραπούν.
Abby Martin (Russia Today): Η καταβαράθρωση της ισχύος του νόμου, και ειδικά του Νόμου περί Εξαιρέσεως για λόγους εθνικής ασφάλειας, ο οποίος καταργεί την διαδικασία της δίκης πριν την εκτέλεση ποινής, μια διαδικασία η οποία συνιστά θεμελιώδες δικαίωμα του πολίτη στην χώρα αυτή. Μια άλλη τρομακτική αλήθεια σήμερα είναι το φίμωμα. Η απαγόρευση της ελεύθερης έκφρασης. Λέει ανοικτά την γνώμη του ένας παρουσιαστής εκπομπής και απολύεται την ίδια κιόλας μέρα. Βγαίνει ο Ron Paul δημόσια και λέει μια αλήθεια και σπεύδουν όλοι του συστήματος να τον γελοιοποιήσουν. Πώς φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο, να δένεται κόμπος η γλώσσα των ανθρώπων και να φιμώνονται οι ελεύθερες φωνές σε τέτοιο σημείο που να μην αναδεικνύεται ποτέ καμιά αλήθεια;
Oliver Stone: Πρωτόγονες καταστάσεις. Και όλα αυτά γίνονται με φόντο την τυφλή λατρεία του στρατιωτικού κατεστημένου και την κακώς νοούμενη αντίληψη του τι είναι πατριωτισμός. Πιστεύω ειλικρινά στο ότι η άμυνα κάθε χώρας θα πρέπει να διατηρείται ισχυρή, αλλά μόνο με σκοπό την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και όχι την κατάκτηση όλου του υπόλοιπου κόσμου. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει ένας σημαντικότατος παράγοντας ο οποίος έχει λησμονηθεί: η ηθική. Όπως είπε κάποτε ο Einstein, «Αν ένα κράτος δεν υπακούει στους νόμους της ίδιας της χώρας, τότε παύει να υπάρχει σεβασμός για τους νόμους». Όλα δείχνουν ότι έχουμε χάσει την ικανότητα να κατανοούμε την βασική έννοια της ηθικής και σήμερα γίνονται αισθητές οι συνέπειες αυτής της απώλειας. Μπορούμε να ξεκάνουμε έναν άνθρωπο χωρίς καν να τον οδηγήσουμε σε δίκη, έτσι για να ξεμπερδεύουμε μ’ αυτόν; Αυτή ακριβώς η νοοτροπία του «να ξεμπερδεύουμε με κάποιον» έγινε σήμερα ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα, γι’ αυτό και οι χώρες αρμενίζουν στραβά και οι λαοί τους το ίδιο. Όλη μας η ζωή θα έπρεπε κανονικά να είναι μια αλυσίδα από ηθικές εξισώσεις. Να αναρωτιόμαστε συνεχώς και για όλα: «Δικαιολογεί ο τάδε σκοπός τα δείνα μέσα»; Και εν προκειμένω, η απάντηση είναι, φυσικά: «Όχι. Ποτέ δεν δικαιολογούσε ο σκοπός αυτός τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται».
Peter Kuznick: Η άλλη πλευρά του ερωτήματος που έθεσες αφορά στους περιορισμούς που ασκούνται στον πολιτικό διάλογο στις ΗΠΑ. Γιατί ο αμερικανικός λαός είναι τόσο απληροφόρητος; Αυτό είναι ένα από τα ζητήματα που ερευνώνται στην συγκεκριμένη σειρά. Αν ένας λαός δεν γνωρίζει και δεν κατανοεί την ίδια την ιστορία του, είναι φυσικό να μην είναι σε θέση να κοιτάξει μπροστά και να οραματιστεί το μέλλον και ποιες είναι οι δυνατότητες που διαφαίνονται. Αν περιορίζεται ένας λαός στο να σκέφτεται ότι το παρόν – η τυραννία του σήμερα – είναι η μόνη του προοπτική, τότε είναι ανίκανος να κάνει όνειρα για το μέλλον, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορεί να φανταστεί ένα μέλλον που θα διαφέρει από το παρόν. Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά επιμένω να τονίζω ότι ο κάθε λαός πρέπει πρώτα να αποκτήσει γνώση και κατανόηση του παρελθόντος, δηλαδή της ιστορίας του. Μόνο όταν μελετήσει το παρελθόν του θα είναι σε θέση να οραματιστεί ένα μέλλον που θα διαφέρει κατά πολύ από το παρόν.
Αρκετές φορές πλησιάσαμε κοντά στο να χαράξουμε για το μέλλον μια πορεία που ήταν πολύ διαφορετική από το παρόν. Πλησιάσαμε αρκετά το 1944-1945, όταν λίγο έλειψε να αποφύγουμε την ρίψη ατομικών βομβών και αν το πετυχαίναμε αυτό, δεν θα βιώναμε έναν Ψυχρό Πόλεμο τέτοιας έντασης και διάρκειας. Το 1953 σχεδόν τα καταφέραμε, όταν με τον θάνατο του Stalin άνοιξε η προοπτική ενός τερματισμού του Ψυχρού Πολέμου. Μια δεκαετία αργότερα, το 1963, όταν δολοφονήθηκε ο Kennedy, θα μπορούσαμε να δώσουμε ένα τέλος στον πόλεμο του Βιετνάμ, να τερματίσουμε και τον Ψυχρό Πόλεμο και να αλλάξουμε κατεύθυνση. Δεκάδες χαμένες ευκαιρίες. Αργότερα, στα χρόνια του Carter, ξεπήδησαν άλλες ευκαιρίες που έμειναν ανεκμετάλλευτες. Μέχρι που ήρθε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου το 1989, αλλά ακόμα και τότε είδαμε τον Bush τον Πρεσβύτερο να γυρίζει την πλάτη στον κλάδο ελαίας που του πρόσφερε η Ρωσία. Το μόνο που έκαναν οι ΗΠΑ ήταν να επικροτήσουν την εγκράτεια που επέδειξε η Σοβιετική Ένωση με το να μην εισβάλει στα πρώην Σοβιέτ που επαναστάτησαν ζητώντας ανεξαρτησία. Αλλά τι έκαναν εκείνες αμέσως μετά; Εισέβαλαν στον Παναμά και μετά στο Ιράκ.
Το μήνυμα που τους στέλλουμε, επομένως, είναι: «Μπράβο για την εγκράτεια που επιδείξατε, αλλά εμείς δεν πρόκειται να ακολουθήσουμε το παράδειγμά σας, αφού είμαστε οι αυτοκράτορες». Και ας μην παραλείψουμε να αναφέρουμε με την ευκαιρία την ανεπανάληπτη δήλωση της Madeline Albright, υπουργού Εξωτερικών επί Clinton: «Αν η χώρα μας κάνει χρήση βίας, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είμαστε οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Είμαστε το απόλυτα απαραίτητο κράτος. Βλέπουμε μακρύτερα και στεκόμαστε ψηλότερα από άλλες χώρες». Αυτή είναι η γενική νοοτροπία που ο Oliver και εγώ προσπαθήσαμε από κοινού να εκθέσουμε και να αμφισβητήσουμε. Αυτή την αίσθηση της αμερικανικής «μοναδικότητας», σύμφωνα με την οποία οι ΗΠΑ είναι η εξελιγμένη μεγαλούπολη που στέκει μόνη της πάνω σ’ έναν λόφο με καθυστερημένους και αστοιχείωτους βοσκούς ολόγυρα, το δήθεν χάρισμα του Θεού στην ανθρωπότητα, όταν την καλλιεργούμε εμείς οι ίδιοι, τότε είναι όλα καλά και άγια. Αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για απαράδεκτη αντίληψη.
«Είναι καιρός να εστιάσουμε ξανά στα μεγάλα και ουσιαστικά ζητήματα»
Oliver Stone: Κάτι που μου έχει κάνει εντύπωση είναι ότι το βιβλίο έχει εκδοθεί και λίγες εβδομάδες, η τηλεοπτική σειρά μεταδίδεται για πέμπτη συνεχή εβδομάδα, και κάθε φορά που πάμε στα τηλεοπτικά πλατώ, παρατηρούμε όλους τριγύρω να στριφογυρίζουν συνεχώς. Συνεχώς εισρέουν ειδήσεις για την Γάζα, για τον Obama, και το συνεργείο μας ρωτάει: «Τι είναι αυτά που λέτε; Ποια ιστορία; Τι σχέση έχει η ιστορία με όσα συμβαίνουν σήμερα; Πού θέλετε να καταλήξετε»; Καθόμαστε, λοιπόν, στωικά, τους ακούμε και μου φαίνεται παράξενο που λένε ότι το παρελθόν ήταν απλά ένας πρόλογος, ότι όλα αυτά είναι γνωστά, και αν διαθέτουμε λίγο μυαλό, δεν θα πρέπει να ασχολούμαστε με πράγματα που πέρασαν, να τα κάνουμε θέμα και να συγχυζόμαστε. Από την άλλη, κατά τη δική μας άποψη, το συγκεκριμένο μέσο ενημέρωσης το κινεί αποκλειστικά το κέρδος και απληστία. Μπορεί να έχεις μια εκπομπή ειδησεογραφική, αλλά δεν έχουν και τόση σημασία τα θέματα που καλύπτεις όση οι δημοσκοπήσεις, που κατατάσσουν την εκπομπή σε αυτήν ή εκείνη τη θέση τηλεθέασης, αλλά και τα μέσα που θα την εκτινάξουν στην πολυπόθητη θέση. Γρήγορα πλάνα, ζουμάρισμα κατά κόρον, σκηνικά στην τρίχα και στημένο ακροατήριο στο βάθος. Ο στόχος είναι να τραβήξει όσο γίνεται περισσότερες εβδομάδες, χωρίς πολλή σκέψη. Απλά να κρατήσει.
Peter Kuznick: Ενώ στο συγκεκριμένο είδος εκπομπής θα έπρεπε κανονικά να προσφέρεται η ευκαιρία για διεξοδική συζήτηση, σε βάθος, με περισσότερη κριτική σκέψη.
Abby Martin (Russia Today): Αν οι δύο σας κάνατε μια ταινία για την σημερινή γενιά, ποιο είναι το στοιχείο εκείνο που την αφορά και στο οποίο θεωρείτε ότι δεν έχει δοθεί η απαραίτητη προσοχή ή ότι έχει παρερμηνευθεί;
Oliver Stone: Δεν θα έλεγα ότι είμαι ειδικός στο θέμα, αν και έχω τρία παιδιά. Είναι μια διαχρονική ιστορία, κατά κάποιον τρόπο. Όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι έχουν παρόμοια αίσθηση του τι είναι ηθική και ευσυνειδησία και τα ίδια πρότυπα εμφανίζονται ξανά και ξανά. Οι νέοι και οι νέες προσπαθούν να διεκδικήσουν την δική τους ξεχωριστή θέση στον κόσμο. Όλα αυτά δεν διαφέρουν πολύ από όσα βιώσαμε εμείς. Πιστεύω στον κύκλο της ιστορίας και βλέπω τα παιδιά μου να περνούν τα στάδια που πέρασα και εγώ και ο πατέρας μου και η μητέρα μου. Πάντα προσέχω αυτά τα επαναλαμβανόμενα και σταθερά πρότυπα, άσχετα από τα εκάστοτε φαινόμενα.
Peter Kuznick: Αυτό που έχω παρατηρήσει, από την προσωπική μου εμπειρία, είναι ότι οι φοιτητές νοιάζονται ειλικρινά για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Είναι ενδεικτικό ότι όλοι σχεδόν ασχολούνται με τον εθελοντισμό. Ωστόσο, αυτό που παρατηρώ στη γενιά αυτή, πράγμα που ισχύει και για την δική μου και του Oliver, είναι ότι με τις δραστηριότητές αυτές αντιμετωπίζουν τα συμπτώματα. Ξεκινούν από λάθος βάση και δεν θέτουν τα ερωτήματα εκείνα που επικεντρώνονται στα αίτια όλων αυτών των προβλημάτων. Νοιάζονται, προσπαθούν να αλλάξουν τα κακώς κείμενα, αλλά δεν προχωρούν βαθύτερα από την επιφάνεια.
Αυτό που εμείς επιχειρούμε είναι να τους παροτρύνουμε να παρατηρούν προσεκτικά τα πρότυπα και τις τάσεις. Να εξετάζουν, π.χ., γεγονότα που συνέβησαν από το 1890 μέχρι σήμερα. Να μελετούν την συχνότητα των πολέμων, των ξένων παρεμβάσεων, τις δαπάνες για την άμυνα, την παράνοια του πολέμου, τον φόβο για κατά φαντασία εχθρούς, αλλά και την πρακτική της καταστολής. Και για να είμαστε πιο σαφείς και ενδελεχείς, να προσπαθούν να εντοπίσουν ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που κάνουν το όλο σύστημα νοσηρό από κάποιες απόψεις και πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτά τα βαθύτερα αίτια που το δημιουργούν και το ενισχύουν.
Αφού τα εντοπίσουμε και τα μελετήσουμε, τότε θα είμαστε σε θέση να προχωρήσουμε και να κάνουμε τις αλλαγές που απαιτούνται. Σήμερα, όπως και στις δεκαετίες του ’30, του ’60, του ’70 και του ’80, έχουν διαμορφωθεί κάποια κινήματα που αμφισβητούν κάποια κακώς κείμενα. Αλλά είναι καιρός να εστιάσουμε ξανά στα μεγάλα και ουσιαστικά ζητήματα. Να εστιάσουμε στο παρελθόν μας, να δούμε πώς οδηγηθήκαμε ως εκεί, να ανακαλύψουμε ποιες είναι οι δυνατότητες που μας ανοίγονται στο μέλλον, αναλύοντας συγχρόνως τα σφάλματα που έγιναν και βλέποντας αν μπορούμε να τα διορθώσουμε.
Abby Martin (Russia Today): Όλες αυτές οι γενικευμένες και χωρίς εμβάθυνση αναλύσεις που διαβάζουμε και ακούμε, πιστεύετε ότι διαιωνίζονται εσκεμμένα, για να μας εγκλωβίζουν σε μια μόνιμη κατάσταση αντιπαλότητας και ετοιμότητας για πόλεμο;
Peter Kuznick: Δεν είμαι βέβαιος αν γίνεται αυτό εσκεμμένα, αλλά σίγουρα αυτές είναι οι επιπτώσεις αυτού του φαινομένου: η αποχαύνωση του πληθυσμού σε σημείο που να μην είναι σε θέση να αναπτύσσει κριτική σκέψη και να είναι έτοιμος να αποδεχθεί ο,τιδήποτε εμφανιστεί μπροστά στα μάτια του. Το μέσο χρονικό διάστημα κατά το οποίο είναι ικανός να συγκεντρωθεί σε κάτι δεν θα υπερβαίνει τα πέντε λεπτά και η μνήμη του επίσης, για όσα ιστορικά γεγονότα μας επηρεάζουν ακόμη, δεν θα υπερβαίνει και εκείνη το διάστημα των πέντε λεπτών.
Γι’ αυτό ακριβώς εμείς προτείνουμε να μάθει ο κάθε λαός την ιστορία του, να την μελετήσει και να αναλογιστεί ποιες εναλλακτικές λύσεις προσφέρονται σήμερα.
Να ξεφύγει από την κατάθλιψη που το σύστημα το ίδιο προωθεί και να αρχίσει να οραματίζεται, σκεπτόμενος, τις δυνατότητες που του προσφέρονται, εστιάζοντας στο πόσο καλύτερος μπορεί να γίνει ο κόσμος του αν αρχίζαμε συλλογικά να τον οργανώναμε με πρακτικότητα και λογική, για το συμφέρον του λαού και όχι άλλων που κινούνται από το κέρδος.
Όχι για τα συμφέροντα της Wall Street και της βιομηχανίας των εξοπλισμών, αλλά για το συμφέρον της ανθρωπότητας στην οποία όλοι ανήκουμε, εμείς, τα έξι δισεκατομμύρια που ζούμε σ’ αυτόν τον πλανήτη.
http://www.katohika.gr
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου