Όταν η Τατιάνα έδωσε το μικρόφωνο στο «τέρας»

Και πούλησε, για ακόμη μια φορά, την ψυχή της στην AGB.
Όχι, ασφαλώς και η Τατιάνα Στεφανίδου δεν αγιοποίησε τον δολοφόνο της Ξάνθης.  
Η προσέγγισή της ήταν αποστασιοποιημένη, ψυχρή και τυπική, όπως έχει μάθει άλλωστε να κάνει τόσα χρόνια σε ανάλογες περιπτώσεις. Όταν δηλαδή η δημοσιογραφική «επιτυχία» είναι ισόποσα αμφιλεγόμενη και μεγάλη.
Η Τατιάνα ξέρει πώς να κρατάει τις «καυτές πατάτες». Ε, και καμιά φορά τις πέφτουν λίγο βαριές με αποτέλεσμα να τρώει και κανένα πρόστιμο από το ΕΣΡ, χαλάλι. Τα χέρια της δεν τρέμουν. Αντίθετα, έχουν εκείνη τη ζεστασιά που έχουν τα χέρια όταν τα έχεις μόλις τρίψει.
Αν δεν είχε το κοινό στο στούντιο της εκπομπής της, την ώρα που έπαιζε το βίντεο με τη συνέντευξη στην οποία ο δολοφόνος της 33χρονης Ζωής από την Ξανθή εξηγούσε πως ο βιασμός δεν ήταν βιασμός αλλά έγινε «με τη θέλησή της», η Τατιάνα θα έτριβε τα χέρια της με ικανοποίηση και ανυπομονησία. Ανυπομονησία για το νούμερο που θα δει την επόμενη μέρα στην οθόνη της, δώρο από την AGB.
Κανείς φυσικά δεν απορεί πώς γίνεται η ίδια γυναίκα που πέρυσι σπάραζε στο κλάμα από το «Γράμμα σε έναν βιαστή», φέτος να εύχεται «καλή χρονιά» στο γυναικείο κοινό της με τη συνέντευξη ενός βιαστή και δολοφόνου. Τατιάνα είναι αυτή, όλα τα σφάζει, όλα τα δημοσιεύει.
Αν το κοινό τού «Μίλα» δεν ήταν σχεδόν αποκλειστικά γυναικείο, ίσως θα μπορούσα να καταλάβω την απόφασή της να δημοσιοποιήσει μια τέτοια συνέντευξη. Τώρα όμως όχι. Γιατί δεν μπορείς τη μία στιγμή να προσκαλείς το κοινό σου να «μιλήσει» για όσα το απασχολούν, για όσα το φοβίζουν, για όσα το καταπιέζουν, και την άλλη στιγμή να δίνει το λόγο στον χειρότερο εχθρό -υπαρκτό ή και μόνο στη φαντασία της- κάθε γυναίκας: τον βιαστή και δολοφόνο της.
Αγαπητή Τατιάνα, δεν χρειαζόταν να δώσεις το μικρόφωνο στον άνθρωπο αυτό για να ακουστεί και η δική του άποψη ή για να σου εξηγήσει δήθεν το λόγο που προχώρησε στην πράξη του.  
Το έκανε γιατί ένιωσε ότι μπορούσε.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που δημοσιοποίησες κι εσύ αυτή τη συνέντευξη. Γιατί μπορείς. Μέχρι πότε όμως;