Θα ήθελα να μοιραστώ με τους πολίτες αυτής της χώρας μια τραγική εμπειρία που έζησα φέτος το καλοκαίρι εγώ και η οικογένειά μου στις διακοπές μας...
Ο γιος μου είχε ένα ατύχημα με μια βάρκα στα Λουτρά Αιδηψού, με αποτέλεσμα να πολτοποιηθεί το δεξί του χέρι και να έχει αιμορραγία.
Βλέποντας αυτό μπροστά μου, κάλεσα βοήθεια. Αρχικά ήρθε το λιμενικό που ενημέρωσε για ασθενοφόρο, το οποίο άργησε χαρακτηριστικά και εκτός αυτού ήρθε μόνο με τον οδηγό, χωρίς ένα γιατρό ή έστω έναν εξειδικευμένο νοσηλευτή. Και όλα αυτά παρόλο που υπήρξε ενημέρωση από το λιμενικό για την κατάσταση του παιδιού μου.
Όσο για τον οδηγό του ασθενοφόρου, ζήτημα εάν δούλευε για το ΕΚΑΒ. Μας έβαλε πίσω, χωρίς καν να δέσει το παιδί στο φορείο, με αποτέλεσμα σε κάθε στροφή να βρισκόμαστε στον αέρα.
Πάλι καλά που ήμουν ψύχραιμος και κατάφερα να σταματήσω την αιμορραγία του παιδιού μου, τυλίγοντας το χέρι του στη μπλούζα μου.
Φτάνοντας στο Ιατρικό Κέντρο της Ιστιαίας, ο γιατρός(;), ο νοσηλευτής(;), ένας Θεός ξέρει τι ήταν… εκτίμησε ότι το παιδί πρέπει να φύγει αμέσως για Αθήνα, παρέχοντάς του τις πρώτες βοήθειες (ούτε καν αντιτετανικό ορό δεν έκαναν).
Όταν τους ρώτησα που ήταν το ασθενοφόρο για να φύγουμε για Αθήνα, μου απάντησαν ότι δεν υπάρχει οδηγός και μου πρότειναν να πάρω ταξί. «Τι λέτε ρε;», τους είπα, «θα πάρω ταξί με ένα παιδί που αιμορραγεί;» και εκείνοι μου απάντησαν ότι ο δήμαρχος τους κάνει πόλεμο. Ευτυχώς, μας είχε ακολουθήσει ένας οικογενειακός φίλος… ο Σωτήρας μας, ο οποίος, με το χέρι του παιδιού σε πολύ άσχημη κατάσταση και με την ώρα να περνά, ανέλαβε ο ίδιος την ευθύνη της μεταφοράς μας στην Αθήνα. Εν τω μεταξύ, μας παίρνει τηλέφωνο η Αστυνομία και μας λέει ότι αφότου περάσουμε απέναντι στην Αρκίτσα, θα μας περιμένει περιπολικό για να μας ανοίγει το δρόμο… «Ευτυχώς, κάτι δουλεύει σε αυτή τη χώρα», σκέφτηκα, αλλά μάλλον βιάστηκα να βγάλω συμπεράσματα… Όταν φτάσαμε στην Αρκίτσα, όντως μας άνοιξε δρόμο το περιπολικό, αλλά πριν τα μισά της διαδρομής, με καλούν στο κινητό μου από το 100 για να μου πουν ότι μπορούν να με οδηγήσουν μέχρι και το Κάστρο, επειδή ως εκεί είναι η δικαιοδοσία τους. «Ρε παιδιά», τους λέω, «το παιδί πρέπει να φτάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται στο ΠΑΙΔΩΝ για χειρουργείο» και η απάντηση που πήρα ήταν ότι δεν είχαν διαθέσιμα άλλα περιπολικά, λόγω του ότι ήταν Κυριακή και ρύθμιζαν την κυκλοφορία στην εθνική οδό. Μη έχοντας τι άλλο να κάνουμε, συνεχίσαμε μόνοι με τέρμα γκάζι και με κίνδυνο τη ζωή τη δική μας όσο και των συνανθρώπων μας. Στην πορεία συναντήσαμε σε διάφορα σημεία της εθνικής οδού τρία περιπολικά. Στο πρώτο ο αστυνομικός έπαιζε με το κινητό του, έχοντας τα χέρια του ακουμπισμένα στον ουρανό του οχήματος, ενώ στα άλλα δύο, οι αστυνομικοί βρίσκονταν μέσα στα περιπολικά… προφανώς απολαμβάνοντας τη δροσιά του air condition. Κατά τ’ άλλα, ρύθμιζαν την κυκλοφορία!
Μετά από όλη αυτή την ταλαιπωρία και με το παιδί μου να έχει χάσει πάρα πολύ αίμα, φτάσαμε επιτέλους στην Αθήνα, με ένα αμάξι που το μετατρέψαμε σε ασθενοφόρο με ορούς και γάζες, αναλαμβάνοντας προσωπικά χρέη γιατρού, μόνο που αντί για άσπρη ποδιά, φόραγα από πάνω μέχρι κάτω το αίμα του παιδιού μου.
Υ.Γ. 1: Μία φορά στη ζωή μου χρειάστηκα ασθενοφόρο, αλλά τελικά σε μια τόσο τουριστική πόλη όπως η Αιδηψός, που απέχει μια ανάσα από την Αθήνα, κατάφεραν να πάρουν τη δική μου ανάσα, στερώντας κάθε βοήθεια προς το παιδί μου.
Πάντως, ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τιμούν τον όρκο τους, κάνοντας τα αδύνατα δυνατά για το συνάνθρωπο. Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τους γιατρούς της Ορθοπεδικής Κλινικής ΠΑΙΔΩΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ και ιδιαίτερα τον κ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ, την ομάδα του και το νοσηλευτικό προσωπικό, το λιμενάρχη Αιδηψού για το αμέριστο ενδιαφέρον του και φυσικά τους φίλους μας, καθώς χάρη σε όλους αυτούς έχω την ελπίδα ότι τελικά θα πάνε όλα καλά με το χέρι του παιδιού μου.
Υ.Γ. 2: Όσο για το πόσο «μπουρδέλο» είμαστε, θα σας πω και αυτό. Απέναντι από το κρεβάτι του του γιού μου στο νοσοκομείο, έφεραν ένα παιδάκι με σπασμένο χέρι. Ξέρετε από που; Από την Πάρο, ένα νησί που σφύζει από ζωή χειμώνα, καλοκαίρι… κι όμως δεν υπάρχει ούτε ένας γιατρός που να είναι σε θέση να αναλάβει τέτοια περιστατικά. Έτσι, η οικογένεια του παιδιού κουβαλήθηκε στο ΠΑΙΔΩΝ, μπήκε σε έξοδα και υπέστη τόση ταλαιπωρία για ένα σπάσιμο χεριού…
Φίλοι μου, μας λυπάμαι όλους, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕ…
Με εκτίμηση,
Π.Δ.
πηγη
http://anti-ntp.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου