Οι ομογενείς που εκκλησιάζονται στον ιερό ναό των Αγίων Αικατερίνης και Γεωργίου στην Αστόρια μετά τις τελετές πλησιάζουν το Ιερό Βήμα και βλέπουν με έκδηλη ικανοποίηση και υπερηφάνεια τον αγιογράφο Γιώργο Γιαρισκάνη και τους συνεργάτες του, σκαρφαλωμένους στις σκαλωσιές να επικολλούν τις εικόνες που είχαν φτιάξει στο εργαστήριό τους στη Θεσσαλονίκη, και τα φύλλα χρυσού 24 καρατίων που πλαισιώνουν τις εικόνες.
«Πρόκειται για πραγματικά έργα τέχνης και μια σπάνια τεχνική η οποία για πρώτη φορά παρουσιάζεται στην Αμερική. Είμαστε ευτυχείς και ευχαριστούμε τον αγιογράφο Γιώργο Γιαρισκάνη για τη μεγάλη δωρεά προς την κοινότητά μας», δήλωσε στον «Εθνικό Κήρυκα» ο πρώην πρόεδρος και συνάμα πρόεδρος της σχολικής επιτροπής του Αγίου Δημητρίου Αστόριας Νίκος Ανδριώτης.
Παράλληλα, τόνισε ότι ο εξαγιασμός και η καθιέρωση των εικόνων θα γίνουν την Κυριακή κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας και ότι οι ομογενείς θα μείνουν «έκθαμβοι από τη σπάνια τέχνη και από τα υλικά που χρησιμοποιεί ο αγιογράφος».
Ο Γιώργος Γιαρισκάνης, είναι γνωστός στο αναγνωστικό κοινό του «Εθνικού Κήρυκα», καθώς είχε φιλοτεχνήσει και άλλες εικόνες στον εν λόγω ναό που καθιερώθηκαν προ δυόμισι ετών όταν έγιναν τα εγκαίνια του ανελκυστήρα, των καμπαναριών και της αλλαγής της πρόσοψης του ναού της Αγίας Αικατερίνης.
Ο διακεκριμένος αγιογράφος και καθηγητής κατά τη διάρκεια της συνεντεύξεως που παραχώρησε στα κεντρικά γραφεία του «Εθνικού Κήρυκα» εξήγησε τους λόγους αυτής της δωρεάς και, μεταξύ άλλων, τόνισε: «Οταν ήρθα πριν δυόμισι χρόνια, θυμάμαι σαν να είναι τώρα, ήταν Ψυχοσάββατο και ο π. Απόστολος είπε ότι ο αγιογράφος ο Γιαρισκάνης μας έφτιαξε τις εικόνες και τον ευχαριστούμε για την αγάπη του και την ωραία δουλειά.
Αυτό με συγκίνησε, βγήκα με τους συνεργάτες μου και συζητούσαμε στη ράμπα. Εκείνη τη στιγμή περνάνε από μπροστά μας δύο κυρίες, οι οποίες δίχως να ξέρουν ότι εγώ είμαι ο αγιογράφος λένε η μία στην άλλη: ʽΓια ποιο λόγο ο παπάς μας ευχαριστεί τον αγιογράφο; Ηρθαν εδώ, πήραν τα δολάριά τους και σηκώνονται και φεύγουν. Για ποιο λόγο πρέπει να τους ευχαριστήσουμε;ʼ.
»Εγώ μούδιασα και σκέφθηκα ότι η πρόνοια του Θεού έκανε όργανο αυτή την γυναίκα να μου στείλει ένα μήνυμα, ότι πρέπει να δεθώ με αυτόν τον τόπο και να καταλάβουν ότι εγώ δεν πέρασα ως επαγγελματίας από εδώ. Προβληματίστηκα έντονα και είπα στους συνεργάτες μου που είχα κοντά και στην Ελλάδα, ότι θα κάνω τη δωρεά, αλλά εσείς θα πληρωθείτε για τη δουλειά σας. Την άλλη μέρα, κατά τη διάρκεια των αποκαλυπτηρίων έκανα εξομολόγηση και τους είπα ότι αυτές οι κυρίες έγιναν αιτία να σας κάνουμε δωρεά τις εικόνες της Κόγχης του Ιερού Βήματος.
»Ο Θεός τα έφερε έτσι ώστε στα αφιερώματα εκτός από τα ονόματα των εκλεκτών μου συνεργατών να συνυπάρχει και η υπογραφή του μνημοσύνου προς την ψυχή του πατέρα μου. Για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού να μπαίνει στο Ιερό ένας Λευίτης και να διαβάζει στην πρόθεση ʽμνήστητι Κύριε του δούλου σου Πέτρου Ιερέωςʼ».
Ερωτηθείς για την αξία της δωρεάς, είπε ότι «η δωρεά είναι ένα ψυχικό απαύγασμα» και ότι «δεν έχει καμιά σημασία το κόστος».
«Η προσφορά την οποία κάναμε φέρει και τη σφραγίδα των συνεργατών μου, οι οποίοι είναι συνοδοιπόροι, καθώς επίσης και της συζύγου μου Στέλλας Λιώλια και των τριών μου τέκνων, του Πέτρου, του Φώτη και της Αναστασίας, τα οποία με στηρίζουν και μου δίνουν τη δυνατότητα να συμπορευτώ στην τέχνη χωρίς να έχω προβλήματα.
Το ύψος έχει ξεπεράσει τις 250.000 ευρώ, διότι έγινε με φύλλο χρυσού 24 καρατίων και με υψηλής ποιότητας υλικά τα οποία ανεβάζουν το κόστος κατακόρυφα. Τα υλικά μας ξεπερνούν το ήμισυ του κόστους, διότι αφενός είναι επίπονη εργασία, αφετέρου πολυδάπανη. Εγώ μερίμνησα με τον δικό μου τρόπο και να αποταμιεύσω αυτόν τον χρυσό και να έχω τα υλικά πριν εκτοξευτεί στα ύψη η τιμή του χρυσού», επεσήμανε.
Παράλληλα, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη προς την Κοινότητα και την ηγεσία της διότι του έδωσε την ευκαιρία να έχει «προσωπική άποψη του τι σημαίνει Ελληνισμός της Αμερικής, τι σημαίνει Αστόρια», καθώς επίσης και «την ευκαιρία να αναδείξω την καλλιτεχνική ταυτότητα και στο άλλο άκρο του Ατλαντικού».
«Την Αμερική και την Αστόρια την αγάπησα πολύ. Εχω αρκετές προσκλήσεις και από την Πενσιλβάνια και από άλλες πολιτείες και θα τις επισκεφθώ. Αγάπησα την Αγία Αικατερίνη, διότι στη σκιά του Αγίου Δημητρίου καλύπτεται και προσπάθησα μέσα από αυτή την εργασία να την αναδείξω περισσότερο. Θα ήμουν πολύ αγνώμων αν μέσα στην πορεία στην Αμερική δεν θα ευχαριστούσα ορισμένους ανθρώπους οι οποίοι στάθηκαν δίπλα μας ως ιδιαίτεροι φίλοι, σαν γονείς και φυσικά ως διδάσκαλοι», πρόσθεσε, εκφράζοντας τον θαυμασμό του για τους ιθύνοντες της κοινότητας, τους δωρητές και ευεργέτες που γνώρισε και για τη γραμματεία.
«Θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη για την οικογένεια του αειμνήστου Γιώργου Νεοφυτίδη, οι οποίοι με αγκάλιασαν και με στήριξαν από την πρώτη στιγμή. Ολοι αυτοί συνέβαλαν ώστε εγώ να μην επιβαρύνομαι και να δέχομαι ποικιλοτρόπως την αγάπη και την προσφορά τους», τόνισε.
Ερωτηθείς για τους συνεργάτες του, είπε: «Εμάς ως συνεργείο μας διακατέχει το αίσθημα της τελειότητας. Κάθε έργο πρέπει πρώτα να με αναπαύσει εμένα, η ψυχή μου να είναι γεμάτη από συναισθήματα καλλιτεχνικά και συνειδησιακά. Οι συνεργάτες μου, όπως και εγώ, αναζητούν και επιδιώκουν τη λεπτομέρεια. Είμαι υπερήφανος για τους συνεργάτες μου που τους γνώρισα από τότε που δίδασκα ως αγιογράφος καθηγητής.
Από το φυτώριο των μαθητευομένων αγιογράφων επιλέγαμε τους καλύτερους και τους δίδαμε την ευκαιρία να αναπτύξουν και καλλιεργήσουν το ταλέντο για την αγιογραφία.
Υπάρχει σημαντική ψυχική σχέση μεταξύ μας. Υπάρχει αγωνία και άγχος για να φτάσεις το έργο όπως το έχεις φτιάξεις στο μυαλό σου».
«Η δωρεά αυτή πραγματοποιείται σε μια κρίσιμη για την Ελλάδα περίοδο και συντελούμε και εμείς και οι συνεργάτες μου στην επιβράβευση της Ομογένειας και στην αναγνώριση του έργου της και της κοινότητας του Αγίου Δημητρίου.
Εμείς οι εξ Ελλάδος πρέπει να ερχόμαστε στην Αμερική για να διδασκόμαστε από το τρόπο με τον οποίο καταφέρνετε να διατηρείτε τις παραδόσεις και τη γλώσσα.
Την πρώτη φορά που ήρθα προ πέντε ετών και είδα τα Ελληνόπουλα του Αγίου Δημητρίου Αστόριας να χορεύουν τους παραδοσιακούς χορούς και να μιλούν την ελληνική γλώσσα ξαφνιάστηκα και δάκρυσα. Είναι πολύ σημαντικό να ακούγεται η ελληνική γλώσσα στις εκκλησίες, διότι αποτελεί και ένα κίνητρο για τα παιδιά, να μιλούν ελληνικά, να συμπεριφέρονται σαν Ελληνες και να έχουν ελληνική ψυχή. Επειδή έχω γυρίσει πολλά κράτη, είδα τους Ελληνες της Γερμανίας και γνώρισα τον Ελληνισμό της Διασποράς εκεί. Ο Ελληνας της Γερμανίας θεωρεί την Ελλάδα υποδεέστερη, ενώ ο Ελληνας της Αμερικής όταν μιλούν για την πατρίδα λένε η πατρίδα μας, ακόμη και μετά από τριάντα, είτε και σαράντα χρόνια».
Ο Γιώργος Γιαρισκάνης γεννήθηκε στο Ακροβούνιο της Καβάλας, ένα χωριό έξω από την Ελευθερούπολη, γιος του αειμνήστου Λευίτη Πέτρου Γιαρισκάνη, ο οποίος συνδέεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο με το έργο αυτό.
«Δυστυχώς πριν έξι μήνες και ενώ εργαζόμουν για την Αγία Αικατερίνη έχασα τον πατέρα μου. Ηταν σεβάσμιος κληρικός, πνευματικός ο οποίος με ώθησε να βρεθώ στο περιβόλι της Παναγίας στο Αγιον Ορος και να σπουδάσω στην Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία, ήταν ο άνθρωπος ο οποίος είχε την καλλιτεχνική φλόγα, έφτιαχνε κι αυτός κάποιες εικόνες πριν ακόμη γίνει ιερέας.
Αυτός ο άνθρωπος ήταν το πνευματικό μου στήριγμα. Μου έλεγε πάντα ʽπαιδί μου πρέπει να δίνεις για να παίρνειςʼ και είχε ως αρχή του τη φιλανθρωπία. Ναι μεν η αγιογραφία μπορεί να είναι ένα επάγγελμα δεν παύει να μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτή την τέχνη ώστε μέσα στον χώρο τον εκκλησιαστικό να αναδειχτείς πνευματικά και μετά καλλιτεχνικά. Ηταν ένας άνθρωπος με μετρημένα λόγια, με κολάκευε με τα μάτια του και με θαύμαζε με τον εσωτερικό του κόσμο. Δεν μου χτύπησε ποτέ την πλάτη διότι ήθελε πάντα να βλέπει να εξελίσσομαι και να γίνομαι καλύτερος», κατέληξε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου