Η ΕΛΛΑΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ
Πήγα στο καφέ Φραππέ το Σάββατο το απόγευμα, κάτι που συνηθίζω να κάνω σχεδόν κάθε μέρα, και λίγο πριν πάω στο μαγαζί για τραγούδι.
Κοίταξα γύρω μου άξαφνα σαστισμένος. Άκουσα νεανικές φωνές, να μιλάνε εντακάθαρα Ελληνικά.
Δεν είναι προφορά αυτή παιδιών που μεγάλωσαν και ζούν χρόνια στον Καναδά, αυτά ήταν νεοφερμένα παιδιά απο την πατρίδα, δεν με γελούσαν τα αφτιά μου.
Κοίταξα τα πρόσωπα των παιδιών.. παντελώς άγνωστα. Και ήταν πολλά.. δεν ήταν ένα και δύο..
Σε έναν μικρό χώρο, όπως είναι το Τορόντο και η ελληνική παροικία της οδού Danforth, σίγουρα γνωρίζεις τα πρόσωπα όσων κυκλοφορούν εκεί, είτε τους γνωρίζεις, είτε όχι.
Τα άτομα που έβλεπα αυτή τη φορά, δεν ήταν απο εδω.
Σηκώθηκα και τους πλησίασα.
Με συγχωρείτε, έχετε έρθει πρόσφατα απο Ελλάδα;
Ναι, μόλις τρείς ημέρες, μου απάντησαν.
Πιάσαμε συζήτηση. Νέα παιδιά, μορφωμένα, πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, πήραν των ομματιών τους και ξενητεύτηκαν, μην έχοντας στην ίδια τους την πατρίδα, πουθενά στον ήλιο μοίρα.
Απογοητευμένα, πικραμένα, δίχως χαμόγελο στα χείλη, με την αγωνία του αύριο στα μάτια, με την νοσταλγία έντονη στα πρόσωπά τους για τους δικούς τους και τον τόπο τους, με τον φόβο του αν τα καταφέρουν να μείνουν, συζητούσαν μαζί μου τα προβλήματα που τους ανάγκασαν να φύγουν απο την Ελλάδα.
Αγαπητοί φίλοι, αγαπητές φίλες..
αισθάνομαι να με πνίγει μια οργή, μου θολώνει το μυαλό ένας απερίγραπτος θυμός, και δεν έχω τρόπο πως και που να ξεσπάσω..
Δεν ξέρω αν θέλω να ουρλιάξω η να κλάψω.. αισθάνομαι ανήμπορος να κάνω κάτι, και πνίγομαι ακόμη περισσότερο..
Η Ελλάδα χρειάζεται ΤΩΡΑ ΟΣΟ ΠΟΤΕ τα παιδιά της. Η φυγή τους είναι η ταφόπλακά της. Μένεις και πολεμάς, δεν φεύγεις. Δεν παρατάς τη σκοπιά σου, φυλάς Θερμοπύλες..
Είδα πως γράφεται νέος επιτάφιος..
Αυτή τη στιγμή, στην πάλαι ποτέ Ελλάδα, συντελείται ένα έγκλημα, που πρότερό του δεν θυμάμαι να έγινε. Δεν την ξεπουλάνε μόνο.. Την αδειάζουν, την ξεγυμνώνουν, τις αφαιρούν το αίμα.
Το νέο, ζεστό και ζωντανό αίμα αυτών των νέων παιδιών, που τόσο έχει ανάγκη η πατρίδα μας αυτές τις ώρες, και που θα πεθάνει δίχως αυτό, της το κάνουν αφαίμαξη, διώχνοντας τα νέα παιδιά μακρυά..
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ;
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ;
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΙ ;
Τι κάνουν; Γιατί δεν γράφουν; Γιατί δεν εξανίστανται; Γιατί δεν ξυπνάνε συνηδείσεις; Τόσο πολύ φοβούνται μη χάσουν κανένα βραβείο; Τόσο εύκολα εξαγοράστηκαν; Πουλήθηκαν δίχως να προβάλλουν καμία αντίσταση; Αυτοί ήταν λοιπόν; Ένα τσούρμο απο "τάχα" και "δήθεν";
Που είναι ο Ρίτσος.. Ο Καβάφης.. Ο Σουρρής.. Ο Παλαμάς.. ο Σολωμός, και τόσοι άλλοι;
Τώρα έπρεπε να ζούν.. Τώρα τους χρειαζόμαστε όσο ποτέ..
..γιατί, οι αστείοι και κάλπικοι σημερινοί.. μας πρόδωσαν..!!
Αυτό ξέρουν να κάνουν, αυτό ήταν ικανοί να κάνουν..
Σήμερα τη θέση τους την πήραν μικρά ανθρωπάκια..
Σοβαρά σας μιλάω.. κι αν εσείς δηλώνετε αγανακτισμένοι,
εγώ είμαι ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ…
-και πολύ μάλιστα-
Πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου