Φώτης Δήμος: Γράμμα από τη φυλακή.

Στις φυλακές του Κορυδαλλού παραμένει ο Φώτης Δήμος, ο 21χρονος φοιτητής που γνώρισε από πρώτο χέρι τη «γενναιοδωρία» της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία του έκανε «δώρο» μία τσάντα με μολότοφ, 
επιρρίπτοντας του μια σειρά από αβάσιστες κατηγορίες. Στο κελί οπού κρατείται, ο Φώτης Δήμος έγραψε το ακόλουθο γράμμα, απευθύνοντας έκκληση για δικαιοσύνη και ζητώντας από τον κόσμο να μη σταματήσει να διεκδικεί.
Ονομάζομαι Φώτης Δήμος, είμαι 21 ετών και σπουδάζω στο ΤΕΙ Αθήνας στο τμήμα Ιατρικών Εργαστηρίων. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι προφυλακισμένος στις φυλακές Κορυδαλλού εξαιτίας των ψευδών κατηγοριών που μου προσάπτουν δύο άντρες των ΜΑΤ.
Όλα ξεκίνησαν την Τετάρτη 11 Μαίου. Εγώ με τρεις φίλους μου αποφασίσαμε να κατέβουμε στην πορεία να διαδηλώσουμε. Ξεκινήσαμε από το Γαλάτσι όπου διαμένουμε και κατεβήκαμε στο κέντρο. Ξεκινήσαμε την πορεία διασχίζοντας την Πατησίων, ανεβαίνοντας τη Σταδίου και τέλος φτάσαμε στο Σύνταγμα.

Κατεβαίνοντας την οδό Πανεπιστημίου τελειώνοντας την πορεία, ξαφνικά ακούγονται κρότοι και φασαρία από πίσω μας και μέσα σε δευτερόλεπτα επικρατεί πανικός. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ που ήταν παραταγμένες αριστερά και δεξιά της Πανεπιστημίου, επιτίθενται στους διαδηλωτές και γίνεται τεράστια χρήση χημικών. Όλοι τρέχαμε πανικόβλητοι.
Κάποια στιγμή σκοντάφτω και με το που σηκώνομαι κάνω δυο βήματα και άντρες των ΜΑΤ αρχίζουν να με ξυλοκοπούν με κλοτσιές στο κεφάλι και όλο μου το σώμα, ψεκάζοντας με ταυτόχρονα με χημικά στο πρόσωπο. Στη συνέχεια με τραβάν στο πεζοδρόμιο και μου φοράν χειροπέδες.
Τότε ένας άνδρας των ΜΑΤ μου φέρνει ένα σακίδιο λέγοντας μου «τι είναι αυτό ρε;». Εγώ του απαντώ πως δεν είναι δικό μου, εγώ δεν είχα τσάντα. Ανοίγει το φερμουάρ μπροστά μου και βλέπω ότι το σακίδιο είχε μέσα μπουκάλια. Με παίρνουν από κει και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε την Πανεπιστημίου.
Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής μέχρι το περιπολικό φώναζα πως η τσάντα δεν είναι δική μου και η μόνη απάντηση που πήρα ήταν «Δεν πειράζει, δωράκι από μας». Κάθε φορά που έβλεπαν κάμερες έλεγαν «Παιδιά μην τον χτυπάτε μας βλέπουν οι κάμερες».
Κάπως έτσι τελειώνει ο ένας εφιάλτης και αρχίζει ένας άλλος, κλεισμένος μέσα σ'ένα κελί στις φυλακές Κορυδαλλού χωρίς να έχω κάνει απολύτως το παραμικρό. Χωρίς να έφταναν όλα αυτά με κατηγορούν ότι τους πετούσα πέτρες, ότι φορούσα αντιασφυξιογόνο μάσκα και ότι αντιστάθηκα κατά τη σύλληψη μου με κλοτσιές, ενώ το μόνο που είχα μαζί μου ήταν μια ιατρική μάσκα που την είχα πάρει από το σπίτι μου από φόβο μην ρίξουν χημικά όπως είχαν και άλλοι πολλοί διαδηλωτές. Και παρόλο που βγήκαν τα αποτελέσματα από τη δακτυλοσκόπηση στα μπουκάλια και δεν βρέθηκαν αποτυπώματα, εγώ είμαι ακόμα σ' ένα κελί...
Όταν διάβαζα τις καταθέσεις των αστυνομικών δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Μέσα μου υπήρχε ένα μεγάλο γιατί. Γιατί να με μισούσαν τόσο ενώ δεν τους είχα κάνει τίποτα; Γιατί όλα αυτά;
Στο περιστατικό στο Ρέντη στις 3 Μαρτίου που σκοτώθηκαν δύο αστυνομικοί είχα πάει εθελοντικά να δώσω αίμα. Πώς με κατηγορούν πως κατέβηκα στην πορεία για να τους επιτεθώ; Είμαι κατά της βίας. Κατέβηκα στην πορεία για να διαδηλώσω ειρηνικά. Είμαι αθώος και δεν θα σταματήσω να το φωνάζω.
Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω ότι έχω και το χρέος να μάθει ο κόσμος τι είναι ικανοί να κάνουν προκειμένου να σταματήσει ο κόσμος να διεκδικεί. Αυτό που συνέβη σε μένα μπορεί να συμβεί στον καθένα. Στη ζωή δυστυχώς ή ευτυχώς συμβαίνουν τα πιο απίστευτα πράγματα.
Δεν πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον όσο και αν προσπαθούν να πνίξουν τις φωνές μας και να μας τρομάξουν. Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν έγινε. Γιατί αν δεν προσπαθήσουμε εμείς οι ίδιοι τότε ποιος θα το κάνει;