Την αλήθεια να γράψω προσπαθώ..
Την πεζή πραγματικότητα …
Μιλώ σε όλους! Φωνάζω σε όλους!
ΘΕΛΩ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΜΟΥ!!!!!!
Κουράστηκα!
Περπατώ στο δρόμο και γύρω μου σκοτάδι..
Στη γειτονιά μου στο Παγκράτι που η ζωή πριν από μερικά χρόνια γινότανε τραγούδι στις φωνές των παιδιών, στις γιορτές στα σπίτια, στο κέφι των νέων…. Τώρα σιωπή και σκοτάδι.
Περπατώ και ακόμη και η σκιά μου σήμερα με τρομάζει..
Κουράστηκα να βλέπω ανθρώπους που μέχρι χθες αγοράζαμε μαζί ψωμί από τον ίδιο φούρνο, τώρα να ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών για αποφάγια..
Κουράστηκα να ψάχνω τον ήλιο πίσω από ψεύτικα σύννεφα.
Κουράστηκα να ακούω ψέματα…
Κουράστηκα να βλέπω τη πόλη μου μέρα με τη μέρα να μαραίνεται.
Ζω σε μία πόλη βομβαρδισμένη, μα όχι από οβίδες.
Τούτο που μας χτυπά δεν πολεμείται με όπλα.
Τούτο που μας χτυπά μας βρίσκει κατευθείαν στη καρδιά και στο μυαλό.
Κουράστηκα να αγαπώ μιαν ιδέα και να γίνομαι δούλος του εξευτελισμού της.
Κουράστηκα να θέλω να είμαι άνθρωπος και να μην μπορώ.
Να ζήσω θέλω. Να τραγουδήσω θέλω. Να μιλήσω θέλω.
Θέλω πίσω τη γειτονιά μου.
Θέλω πίσω την ιστορία μου.
Θέλω πίσω τη γη μου.
Θέλω πίσω τον αέρα μου, το οξυγόνο μου.
Θέλω πίσω τον Ήλιο μου.
Δε θέλω όσους σκοτώνουν με όπλα, όσους σκοτώνουν με νόμους, όσους η ματαιοδοξία τους έκανε τυράννους, όσους δε σέβονται τον πολιτισμό μου, όσους δε σέβονται την αξία μου, όσους δε σέβονται τη ζωή.
Εχθρός μου είναι όποιοι στα ονόματα της Ιδεολογίας , της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας κάνουν εγκλήματα, θερίζουνε ζωές, καταπατάνε περιουσίες, κλέβουν και γκρεμίζουν όσα χτίστηκαν από το αίμα ανθρώπων που αγάπησαν το τόπο τους, μα πιο πολύ όσους γκρεμίζουν τα όνειρα και την ελπίδα.
Κουράστηκα να βλέπω την ηλιθιότητα, να ακούω την βλακεία, να γίνομαι άθελα υπηρέτης της αναρχίας και της βαρβαρότητας!
Μεγαλύτερη Αρχή όλων είναι η Αρμονία… και αυτή, εσείς όλοι που στο όνομα των μεγαλύτερων αξιών του κόσμου κάνατε εγκλήματα, την ξεπουλήσατε πρώτη!
Η αλήθεια όμως βρίσκεται μέσα μας και γύρω μας. Έξω από το γυάλα που μας κλειδώνετε.
Η αλήθεια βρίσκεται στη μνήμη ενός μικρού κοριτσιού που κάποτε την είδε και την άκουσε εκεί ψηλά στην Ακρόπολη των Αθηνών.
Κάθε μέρα σφίγγω το στήθος μου, καταπνίγω την ανάσα μου, κρύβω την ύπαρξή μου για να μη μου τη κλέψουν.
Κλείνω τα αφτιά μου για να μην ακούω τις σειρήνες που πήραν τη θέση της φωνής των πουλιών.
Κλείνω τη μύτη μου να μην μυρίζει τη βρώμα που πήρε τη θέση της ευωδιάς των λουλουδιών.
Κλείνω τα μάτια μου να μην κοιτώ το θάνατο και τον σπαραγμό.
Κλείνω το στόμα μου να μην φωνάξω ……
ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΑ! ΩΣ ΕΔΩ!!!! ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου