«Γίναμε τα πρεζάκια της Ευρώπης»

Μια συνέντευξη - ποταμός για την «εξόντωση που ζούμε από το Μνημόνιο» Ο Λάκης Λαζόπουλος μπορεί να μην κάνει θέατρο αυτόν τον καιρό, όμως πήρε τη μεγάλη, γενναιόδωρη απόφαση να ανοίξει το στούντιο του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» στου Ρέντη και να το παραχωρήσει δωρεάν, τις μέρες που δεν έχει εκπομπή, σε νέες και άστεγες θεατρικές ομάδες. Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Λάκη Λαζόπουλου στη «Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία»:
- Αναφέρεστε στα περιστατικά προπηλακισμών, γιουχαϊσμάτων και γιαουρτωμάτων πολιτικών; Στη γενικότερη κατακραυγή που εισπράττουν πλέον οι πολιτικοί στις δημόσιες εμφανίσεις τους; «Ναι. Υπάρχει το σοκ μιας κοινωνίας που χρειάζεται ένα χρόνο προσαρμογής. Σύντομα, όμως, θα οργανωθεί το πράγμα. Και θα βρεθούνε μεταξύ τους οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Ακούγοντας π.χ. τον καθηγητή Μπέη, τον οποίο δεν γνωρίζω ως άνθρωπο, θα ήθελα να τον συναντήσω. Μέσα από άρθρα, τα οποία τοποθετούνται απέναντι σ' αυτό που ζούμε, παρακολουθείς σκέψεις. Παραμένει, όμως, αδιατύπωτη η καινούργια πολιτική σκέψη. Πρέπει να διατυπωθεί. Ημουν παρών την ώρα που μπήκε στο θέατρο "Αθηνών" για να δει το "Σλουθ" με τον Κιμούλη και τον Μαρκουλάκη ο Παπαντωνίου. Εμφανίστηκε ξαφνικά. Δεν τον περίμεναν. Και η αίθουσα εξερράγη. Φώναζαν "έξω, κλέφτη, φύγε". Πες ότι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ ο υποκινητής -που δεν ήταν- ή ότι ήταν "μεμονωμένα γεγονότα" - που επίσης δεν ήταν. Ξέρουν πλέον πολύ καλά οι πολιτικοί πως δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν. Κι ενώ υπάρχει οργή, υπάρχει και υπομονή. Πιστεύω ότι οι εκρήξεις που γίναν στη Μέση Ανατολή και την Αφρική είχαν αποτελέσματα, επειδή ήθελαν να τελειώσει ό,τι είχαν. Η κατάσταση εδώ είναι διαφορετική. Ναι μεν θέλουν να τελειώνει αυτή η κατάσταση, αλλά θέλουν και να ξέρουν πού θα βρεθούν μετά». - Ο κ. Πάγκαλος έχει άδικο που πίσω από κάθε «επίθεση» ή αντίδραση βλέπει «δάκτυλο» του ΣΥΡΙΖΑ;
«Το λέει αυτό γιατί θέλει να πει ότι δεν αντιδρούν οι υπόλοιποι. Οτι υπάρχει μια "οργάνωση" που διακινεί τους ίδιους 150 ανθρώπους από το ένα περιστατικό στο άλλο. Ο Πάγκαλος βρέθηκε τελείως εκτός εποχής. Πάλιωσε η εξυπνάδα που έκανε. Τη λέξη "κοπρίτες", όταν έχει αποκαλυφθεί ο ρόλος της πολιτικής, δεν την ξεστομίζεις. Δεν τη λες όταν βλέπεις ότι το αίτημα μιας κοινωνίας είναι να τιμωρηθούν όσοι έχουν σηκώσει τους προϋπολογισμούς του Δημοσίου στις τσέπες τους. Δεν ξεστομίζεις το "μαζί τα φάγαμε", παρά μόνο αν έχεις βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Τιμώρησαν ποτέ αυτόν που τον δίδαξαν οι ίδιοι οι πολιτικοί να λαδώνει; Αρα, τι καταλάβαινε ο πολίτης; Οτι αυτή είναι η εθνική μέθοδος. Δηλαδή, αν σε εκπαιδεύουν αντί να πας από την εθνική οδό να πας απ' την παρακαμπτήριο, τι θα κάνεις; Δεν νομίζω ότι όλος ο κόσμος είχε νταλκά πώς θα λαδώσει τους γιατρούς και τις πολεοδομίες!» - Πώς ορίζετε τη Νεοπολίτευση;
«Νεοπολίτευση είναι η νέα πολιτική κατάσταση που δεν θα περιέχει στοιχεία Σοσιαλισμού ή Φιλελευθερισμού. Σήμερα σοσιαλιστές, δεξιοί κ.ο.κ. είναι ουσιαστικά καταθέτες και αναλήπτες της ίδιας τράπεζας. Και δεν υπάρχει εναλλακτική. Σε όλη την Ευρώπη. Αρα υπάρχει ενιαίο πολίτευμα. Το ότι τώρα κάποιες χώρες είναι στην εντατική δεν σημαίνει ότι ανήκουν και στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη της εντατικής εξαρτάται η ζωή σου απ' αυτούς που θα σου συνδέσουν τα καλώδια. Κι από το αν θα σου δώσουν ή δεν θα σου δώσουν τη δόση σου. Οι Ελληνες έχουμε γίνει τα πρεζάκια της Ευρώπης. Η κατάσταση είναι: Θα την πάρουμε τη δόση ή δεν θα την πάρουμε; Μας τη δώσαν την τέταρτη ή δεν θα μας τη δώσουν την 5η;» - Έχουμε πτωχεύσει ως χώρα; «Μηχανική υποστήριξη σημαίνει ότι "ψάχνουν οι Ευρωπαίοι να βρουν πώς θα σώσουν τα χρήματά τους" και, συγχρόνως, "πώς μια κοινωνία θα πληροφορηθεί ότι είναι στην εντατική χωρίς να αντιδράσει". Αυτό είναι το ζητούμενο. Τι σημασία επομένως έχει να πούμε "δεν έχουμε πτωχεύσει"; Από την ώρα που δεν αναπνέει όλη η κοινωνία, τι σημασία έχει αν ζει καλά ή καλύτερα το 15 ή το 25% απ' αυτήν; Τι σημασία έχουν όλα αυτά όταν επτά από τους δέκα φίλους σου αντιμετωπίζουν πρόβλημα πώς θα ζήσουν και τι θα φάνε;»
- Πώς βλέπετε τα πράγματα στην τέχνη; Ειδικά, στο θέατρο; «Πιο πολύ μ' ενδιαφέρει να επιζήσουν τα περιφερειακά θέατρα ή οι μικρές σκηνές, που κάνουν χρόνια δουλειά. Αν και εγώ θα πρότεινα οι επιχορηγήσεις να είναι αγορασμένα εισιτήρια που δίνονται στους νέους. Δεν αρκεί να δίνεις μόνο χρήματα, χρειάζονται και κίνητρα στο νέο κόσμο για να παρακολουθεί θεατρικές παραστάσεις». - Πιστεύετε ότι υπάρχουν επιχορηγούμενα θέατρα που λειτούργησαν, όπως καταγγέλλει η «Κίνηση Μαβίλη», ως μικρομάγαζα με το δημόσιο χρήμα; «Δεν καταλαβαίνω κατ' αρχάς γιατί πρέπει να υπάρχουν τα θέατρα ως αστικές μη κερδοσκοπικές εταιρείες, που δεν ελέγχονται από πουθενά! Πολλοί έχουν κάνει περιουσία από τις επιχορηγήσεις. Ούτως ή άλλως, δεν πρέπει να θεωρείται αυτονόητο ότι θα κάνεις πάντα την τέχνη σου με δημόσια λεφτά. Εγώ, δηλαδή, γιατί δεν την κάνω και πρέπει να ρισκάρω και να παλεύω; Και να μου την "λες" κιόλας ότι κάνω εμπορικό θέατρο; Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι ο Βογιατζής έχει προσφέρει σημαντικό έργο. Αλλά εγώ θα προτιμούσα να ενισχυθούν για 5-6 χρόνια οι νέοι δημιουργοί. Ελα, υπουργείο, και στήριξε τους νέους και όχι αιωνίως τους ίδιους που τρώνε τα χρήματα από τον νέο που τα έχει ανάγκη».