ΟΙ ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΞΥΛΟΚΟΠΗΣΑΝ Μια ιδιαίτερη είδηση πέρασε στα ψιλά αυτές τις μέρες. Η επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας των Οικολόγων-Πράσινων, πρώην υποψήφια ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ιδρύτρια του Ιατρικού Κέντρου Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων εν Ελλάδι (και μόνιμη κατήγορος των σωμάτων ασφαλείας για …βασανιστήρια λαθρομεταναστών), τακτική εισηγήτρια της “ένωσης πολιτών κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας”, ιδρυτικό μέλος κάμποσων ΜΚΟ και χαίρουσα διαφόρων άλλων ιδιοτήτων και τίτλων κρατικής αναγνώρισης, Μαρία Πίνιου-Καλλή, έπεσε θύμα ξυλοδαρμού και ληστείας από… μετανάστες! Μεταφέρουμε από την Καθημερινή, μερικά άξια σχολιασμού αποσπάσματα:Ηταν το βράδυ της Κυριακής 31ης Ιανουαρίου –ξημερώματα προς Δευτέρα– όταν η κ. Πίνιου – Καλλή, γιατρός και ιδρύτρια το 1989 του περίφημου Ιατρικού Κέντρου Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων, παρέα με μία φίλη της έβγαιναν από το γνωστό καλλιτεχνικό στέκι «Αλεκτον» στον Κεραμεικό. «Ηταν γύρω στις 2 το βράδυ και θυμάμαι ότι η βραδιά ήταν πολύ ευχάριστη, φύσαγε ένα ελαφρύ αεράκι, δεν έκανε κρύο», λέει στην «Κ». Ούτε 50 μέτρα δεν έκαναν και εμφανίστηκε ένα ταξί, θα το μοιράζονταν.
Πρώτη μπαίνει η φίλη της, ενώ η Μαρία κάνει τον γύρο του αυτοκινήτου για να μπει από την άλλη πλευρά. Είχε μπει σχεδόν η μισή μέσα όταν είδε μια ομάδα πέντε ατόμων να πετάγονται από μία γωνία και να έρχονται προς το μέρος της. «Ηθελαν να μου πάρουν την τσάντα. Ηταν κρεμασμένη, όμως, στον ώμο μου, οπότε με τράβηξαν κι εμένα κάτω και άρχισαν να με σέρνουν στο οδόστρωμα». Μεγάλη ήταν η ατυχία της που, την ώρα της επίθεσης, ούτε ο οδηγός του ταξί ούτε η φίλη της αντιλήφθηκαν το παραμικρό, συνομιλώντας έντονα μεταξύ τους. Αντίθετα, από τις φωνές βγήκαν έξω οι θαμώνες παρακείμενου μπαρ. «Το θέαμα που αντίκρισαν πρέπει να ήταν τρομακτικό, μια κι επειδή εγώ πέφτοντας από το ταξί πλάκωσα την τσάντα μου, η ομάδα των νεαρών με χτυπούσε ανελέητα στο πρόσωπο, στα πλευρά, σε όλο το σώμα», διηγείται η κ. Πίνιου – Καλλή.
«Τους κυνήγησαν, αλλά μου είχαν ήδη αποσπάσει την τσάντα κι έτρεχαν. Δεν τους έπιασαν». Από τις πρώτες στιγμές είχε αντιληφθεί ότι οι δράστες δεν ήταν Ελληνες και καθώς παρέμενε αιμόφυρτη στο οδόστρωμα, συνειδητοποιούσε ότι τοψυχολογικό σοκ ήταν μεγαλύτερο και από τον σωματικό πόνο. «Πρέπει να καταλάβετε ότι για μένα ήταν διπλό το χτύπημα. Είκοσι πέντε χρόνια ασχολούμαι με μετανάστες και ξαφνικά βρέθηκα κάτω από τις μπότες τους, να με κλωτσούν. Ενιωσα την τρομακτική βία, αυτή που έχω εκπαιδευθεί να αναγνωρίζω στους άλλους και να προσπαθώ να την θεραπεύσω».
Το πρώτο που μας κάνει εντύπωση είναι η περιγραφή της για το συμβάν. Φανταστείτε την σκηνή: Έχει ανοίξει την πόρτα του ταξί, έχει μπει σχεδόν η μισή μέσα, όπου ήδη βρίσκεται η φίλη της, βλέπει 5 άντρες να πετάγονται από μια γωνία και να την πλησιάζουν, τραβάνε την τσάντα της, σέρνοντας και την ίδια έξω, την χτυπούν ανελέητα, αυτή φωνάζει, οι θαμώνες παρακείμενου μπαρ ακούν τις φωνές, βγαίνουν έξω και κυνηγούν τους αλλοδαπούς, ενώ η φίλη της και ο ταξιτζής δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα, γιατί …συνομιλούσαν έντονα μεταξύ τους. Δεν θα κάνουμε υποθέσεις για το τι λόγους έχει για να αποφεύγει την κλήση σε κατάθεση της φίλης της και του οδηγού. Είναι όμως φανερό ότι τα πράγματα δεν μπορεί να έγιναν όπως ακριβώς τα περιγράφει. Μας επιτρέπεται λοιπόν να αμφιβάλλουμε για την ειλικρίνειά της ως άτομο. Καθόλου παράξενο, αν αναλογιστούμε τις κατηγορίες που εξαπολύει κατά καιρούς έναντι λιμενικών, ειδικών φρουρών, αστυνομικών, στρατιωτών, κλπ, στα πλαίσια της προσπάθειας “δικαίωσης” των λαθρομεταναστών.
Όμως, το καλύτερο και πιο μελό μέρος της περιγραφής της περιπέτειας της κυρίας “θέλω-να-γίνω-τουλάχιστον-βουλευτής” ακολουθεί: Την επόμενη κιόλας μέρα, η αστυνομία ειδοποίησε την κ. Πίνιου – Καλλή ότι κάποια από τα πράγματά της είχαν βρεθεί – τα είχε πάνω του νεαρός Βούλγαρος που είχε συλληφθεί. Δεκαεννιά χρόνων παιδί. «Ελάτε στο τμήμα να καταθέσετε μήνυση», της είπαν. «Θυμάμαι, καθόμουν στο κρεβάτι, ακόμα σε μαύρα χάλια και σκεφτόμουν αυτό το παιδί. Σκεφτόμουν και όλους τους άλλους, τους υπεύθυνους για πολύ πιο σοβαρά αδικήματα που βρίσκονται όμως έξω, ανενόχλητοι συνεχίζουν τη ζωή τους. Μήπως για ένα 19χρονο παιδί δεν είναι αρκετή τιμωρία αυτό που περνάει ήδη; Να βρίσκεται στα κρατητήρια της Ομόνοιας;» Δεν δέχθηκε να την επισκεφθεί ιατροδικαστής, παρά ξεκίνησε για το αστυνομικό τμήμα. Ο νεαρός της φώναζε από μακριά: «Κυρία, είδες εμένα; Εμένα είδες να σου παίρνω την τσάντα;» «Το μόνο που του είπα εγώ ήταν “θα το έκανες αυτό στη μητέρα σου;”»
«Τι θα γίνει, λοιπόν; Θα κάνετε μήνυση;» Ο αστυνόμος ήταν ανυπόμονος. «Φυσικά», πήρε την απάντηση από την κ. Καλλή, που συνέχισε: «Θα τον γράψετε, όμως, σε κάποιο κολέγιο να μάθει γράμματα που δεν ξέρει; Θα του φέρετε ψυχολόγο να καταπραΰνει τις πληγές του; Θα του κόψετε κι έναν κοινωνικό μισθό να μην αναγκάζεται να κλέβει για να ζει;» «Ε, όχι». «Τότε, λυπάμαι, δεν κάνω καμία μήνυση.»
Πηγή http://antipliroforisi.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου