
Η μόνη τεχνολογική βοήθεια που έχει είναι ένα ζευγάρι θερμικά κιάλια για να βλέπει τη νύχτα στο δάσος. Και η μοναδική του αδυναμία οι πίτσες, τις οποίες παραλαμβάνει με ντελίβερι στις άκρες του δάσους.Σαν αποζημίωση Για κάποιους, ο Χάρις- Μουρ είναι ένας σύγχρονος Μπουτς Κάσιντι. Σαν τον θρυλικό παράνομο της Άγριας Δύσης, ο Χάρις- Μουρ έγινε λαϊκός θρύλος πριν να συμπληρώσει τα είκοσί του χρόνια και αφήνει ευχαριστήρια σημειώματα στα θύματά του. Αντίθετα από τον Κάσιντι, όμως, ο Χάρι- Μουρ αφήνει και μια φωτογραφία του. Για τους ανθρώπους που έχει κλέψει, αυτό το τελευταίο είναι ένα είδος αποζημίωσης: μια φωτογραφία του πουλήθηκε στην ιστοσελίδα e-Βay αντί 500 δολαρίων. Χιλιάδες είναι οι θαυμαστές του στο Facebook, ενώ κυκλοφορούν μπλουζάκια με τη φωτογραφία του και τη φράση «Πέτα Κόλτον, πέτα!». Τοπικά συγκροτήματα ροκ στο Σιάτλ έχουν γράψει τραγούδια γι΄ αυτόν και τα στούντιο του Χόλιγουντ έχουν ήδη έρθει σε συμφωνία με την οικογένειά του για γυρίσουν τη ζωή του σε ταινία, αναλαμβάνοντας να πληρώσουν τα δικαστικά του έξοδα όταν και όποτε συλληφθεί.
Αυτό που συγκινεί στην περίπτωση του σύγχρονου Μπουτς Κάσιντι δεν είναι η ικανότητά του να ξεφεύγει από τους ειδικά εκπαιδευμένους άνδρες του FΒΙ. Ο Κόλτον ΧάριςΜουρ μεγάλωσε σε ένα τροχόσπιτο στο Καμάνο Άιλαντ χωρίς πατέρα και άρχισε να ζει σαν αγρίμι από τα επτά του χρόνια. Στα εξοχικά σπίτια που μπαίνει, κλέβει μόνο κουβέρτες και φαγητό κι έπειτα εξαφανίζεται στο δάσος. Η αστυνομία πιστεύει ότι είχε καταφύγει στον Καναδά και ότι πριν από μερικές εβδομάδες επέστρεψε στις ΗΠΑ διασχίζοντας τα σύνορα από το Αϊντάχο. Εκεί έκλεψε ένα Τσέσνα 182 και πέταξε στο Σιάτλ. Όπως ένας Ινδιάνος.Προσγειώθηκε κακήν κακώς στο ξέφωτο ενός δάσους και από τότε θεωρείται ότι έχει κλέψει και άλλα αεροσκάφη. Κάποια στιγμή ξέφυγε από την αστυνομία ρίχνοντας την κλεμμένη Μερσεντές που οδηγούσε σε μια δεξαμενή φυσικού αερίου. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα σημειώθηκε έκρηξη, ο ίδιος όμως είχε προλάβει να γίνει άφαντος. Επέστρεψε στα δάση, όπου σύμφωνα με τους διώκτες του «αισθάνεται τόσο άνετα όσο θα αισθανόταν ένας Ινδιάνος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου